Czas odchodzenia
"Szczęśliwe dni" w reż. Piotra Cieplaka z Teatru Polonia w Warszawie na XIII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Znakomita Krystyna Janda jako Winnie i doskonale sekundujący jej Jerzy Trela jako Willie. Na Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych Teatr Polonia z Warszawy pokazał "Szczęśliwe dni" Becketta, sztukę idealnie ilustrującą tytuł tej ogólnopolskiej prezentacji.
Kiedy kobieta przykuta do fotela zaczyna od stwierdzenia "i znów cudowny dzień", można by to wziąć za ironię, gdyby nie prawdziwa radość tryskająca z jej głosu i gestów. Starość nie musi tylko przerażać. Fatalne położenie nie przeszkadza jej spełniać obietnicy danej samej sobie, że trzeba dbać o siebie. Czerwony kapelusz, lusterko, troska o paznokcie dowodzi, że nie kapituluje.
Janda jest spontaniczna i przekorna. Jej Winnie nie popada w desperację, nie dobija jej strach. Przyzywany co chwila, jakby nieobecny, Willie to dla niej nie tylko pomoc, ale dowód na to, że życie wciąż się toczy i warto dbać o codzienne rytuały.
W ekspresyjnej części pierwszej twarz, głowa, ramiona kobiety wciąż są aktywne. W drugiej zostaje głos i niemal martwa postać pod kołdrą brunatną jak kopiec ziemi. Nie trzeba przysypywać bohaterki (jak to zwykle inscenizatorzy czynią), bo to, co i jak rozegrał reżyser Piotr Cieplak nie jest grą absurdu, lecz realnością, konfrontacją bezwzględnego czasu, ludzkiej słabości i nieuchronnego, przeraźliwego odchodzenia. Aktorka elektryzuje swoim dyskretnym przeżywaniem. Robi się coraz bardziej ponuro, ale echo szczęśliwych dni wciąż się jeszcze kołacze...
"Każde słowo to niepotrzebna plama na milczeniu i nicości" - pisał Beckett, a Cieplak w swojej inscenizacji każdemu ze słów nadał prawdziwie ludzki sens. Piątkowy spektakl na scenie Teatru Powszechnego zakończyły potężne brawa.
