Banalna miłość z playbacku
"Kocham, więc jestem" w reż. Ewy Szawłowskiej w Teatrze Montownia w Warszawie. Pisze Paulina Sygnatowicz w Życiu Warszawy.
Trudno powiedzieć o relacjach damsko-męskich coś, co nie jest banałem. Potwierdza to porażka twórców spektaklu "Kocham, więc jestem".
Na temat związków damsko-męskich napisano już tomy powieści, nakręcono setki filmów, wyśpiewano tysiące piosenek. Ewa Szawłowska [na zdjęciu] i Leszek Zduń, przygotowując muzyczny spektakl o miłości, nie odkryli więc Ameryki. Nie taki też był ich zamiar. W założeniu miał to być lekki spektakl i do śmiechu, i do łez. Wyszła za to - ani śmieszna, ani wzruszająca - teatralna papka. Piosenki Brela, Młynarskiego, Kofty czy Petersburskiego zestawione razem w godzinnym spektaklu ociekają kiczem. Tak jak i opowiedziana przez nie historia przeciętnego związku.
W ciągu godziny dowiadujemy się, że przed ślubem bywa cudownie niczym w amerykańskich komediach romantycznych, a po ślubie zamieniamy się w telewizyjnych Kiepskich.
Śpiewający całkiem nieźle aktorzy nie wybronili się ani interpretacją utworów (poza finałowym "Nie opuszczaj mnie", przy którym łezka mogła się w oku zakręcić, cała reszta zlewała się w jedno), ani aktorstwem, które przypominało raczej kiepską pantomimę. Całe szczęście muzyka grana była na żywo, aktorzy także autentycznie śpiewali, za to tekst mówiony puszczano z playbacku. Założenie samo w sobie interesujące, przy dosłownym ilustrowaniu gestami rodem z kreskówek, nie robiło najlepszego wrażenia.
Najmocniejszą częścią były za to wizualizacje wideo wyświetlane na ogromnym ekranie. Choć zabieg był podyktowany względami praktycznymi (aktorzy potrzebowali czasu na zmianę kostiumów), twórcom przy okazji udało się stworzyć całkiem zgrabny portret młodych ludzi w ogromnym mieście, szukających siebie samych i siebie nawzajem. Szkoda, że nie o tym był cały ten projekt.
