Artykuły

Czy po premierze "Obywatela M." premier wydelegował kogoś z SLD, by rozmówił się z Panem?

- Nie rozmawiałem z żadnym z po­lityków.

Może jeszcze rządowy telefon zadzwoni?

- Może się premier odezwie, może nie, dla mnie to nie jest ważne. Mó­wiąc słowami Małysza: nie interesuje mnie konkurs, tylko oddanie jak naj­lepszego skoku. Chciałem napisać sztukę o jak najwyższej wartości arty­stycznej, polityka nie ma znaczenia.

Jaką odległość Pan osiągnął?

- Moim zdaniem reżyser Jacek Głomb z Małgosią Bulandą wymyślili absolutnie genialną inscenizację, a le­gniccy aktorzy zagrali fenomenalnie. Mam nadzieję, że po tym spektaklu nikt już nie pomyli teatru w Legnicy z teatrem w Łomży.

Powiedział Pan, że przejmującą opowieść można napisać o Wałęsie czy Kuroniu. To dlaczego wybrał Pan Leszka Millera?

- Bo miałem takie zamówienie. Bardzo długo się zastanawiałem, czy je zrealizować. Pomysł rzucił Bartek Straburzyński, wrocławianin i kompo­zytor świetnej muzyki do spektaklu, a Jacek Głomb zaproponował mi na­pisanie sztuki. Kiedy zabrałem się za ten materiał, zobaczyłem w życiorysie Millera szansę, by poprzez niego po­kazać kawał historii Polski i uniwersal­ny obraz polityka, z jednej strony apa­ratczyka, a z drugiej - człowieka. Mo­że właśnie dlatego, że bohater może pozornie wydawać się antybohaterem.

Szperał Pan w biografii Millera?

Przeczytałem książkę Stommy, wywiad-rzekę z nim, obejrzałem re­portaż Tomasza Lisa i przejrzałem ma­sę wywiadów z prasy prawicowej i le­wicowej. Bazę miałem ogromną, ale starałem się pisać uniwersalnie. I to nie dlatego, że bałem się konkretów o urzędującym prominentnym polity­ku. Po prostu nie chciałem, by powsta­ła aktualna "political story" o krótkiej żywotności. Naprawdę liczę na to, że tekst "Obywatela M." będzie wysta­wiany przez inne sceny.