Wciąż jestem dzieckiem
- Mam w sobie dużo dziecka. Dopóki czuję, że jestem dzieckiem w teatrze, to uznaję, że jestem Ulą. Kiedy aktorzy, którzy na scenie zjedli zęby, mówili do mnie "pani Urszulo" czułam się dziwnie - wyjaśnia reżyserka ULA KIJAK.
Rozmowa z Ulą Kijak, reżyserem spektaklu "Moralność" z Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu, prezentowanym na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych "Klasyka Polska":
Rozmawiamy na pięć godzin przed spektaklem, a pani pali jak smok.
- Bardzo mi wstyd. Co chwila sobie obiecuję, że rzucam, ale ja nie znam teatru bez papierosa Oczywiście na scenę z nim nie wejdę, to byłoby świętokradztwo, ale na próbie stawiają koło mnie tzw. wiadro bhp i mogę wypalić nawet paczkę. To sposób na to, żeby poczuć się pewniej.
Jest pani tancerką. To się nie kłóci z nałogiem?
- Już nie tańczę, ale palenie nigdy mi nie przeszkadzało.
Ile ma pani lat?
- 26.
To dlatego Ula, a nie Urszula?
- Mam w sobie dużo dziecka. Dopóki czuję, że jestem dzieckiem w teatrze, to uznaję, że jestem Ulą. Kiedy aktorzy, którzy na scenie zjedli zęby, mówili do mnie "pani Urszulo" czułam się dziwnie.
Co tak młodą osobę zainteresowało w przykurzonej "Moralności pani Dulskiej"?
- Ani przez chwilę nie miałam poczucia, że to ramota. Dla mnie to bardzo bolesny tekst. Silnie go przeżywałam. Problem emocjonalnej pustyni, która nie daje wsparcia żadnemu z członków rodziny, jest potwornie aktualny.
