Trudno cię znaleźć ojczyzno
"Powrót Odysa" w reż. Pawła Wodzińskiego w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Pisze Marek K. Jankowiak w Gazecie Pomorskiej.
Kto są "swoi", a kto "obcy"? Czy naród, który kiedyś opuściłem, a po powrocie znalazłem odmieniony - nadal jest mój? Na te pytania odpowiedzieć miał "Powrót Odysa", kolejna premiera w Teatrze Polskim w Bydgoszczy.
Paweł Wodziński, reżyser spektaklu, przekonywał, że zdecydował się na odkopanie ^Powrotu Odysa" Stanisławą Wyspiańskiego, głównie dlatego, że właśnie teraz rozterki związane z ojczyzną powracają. Zapewniał przy tym, że odniesienia treści tego starego dramatu do współczesności, będą subtelne, ale wyczuwalne.
No i po spektaklu, tak on, jak i dyrektor TP w Bydgoszczy Paweł Łysak, zdaje się byli dumni z tego co udało się pokazać. Obawiam się jednak, że publiczność wychodziła z teatru po premierze trochę zdegustowana. Także ta młoda.
Dyskusja o ojczyźnie i patriotyzmie w dzisiejszej rzeczywistości, jest trudna. Niestety, nie ułatwia jej przedstawienie, które zbyt często jest sztuką dla sztuki, bo jego forma zdecydowanie przerasta treść. Nie ułatwiają tego aktorzy, którzy może sami dobrze się bawią, ale mówią zbyt często bardziej do siebie, niż do widza (bo kłopoty z tym by usłyszeć niektórych bohaterów mieli ludzie z III rzędu!). Nawet Odys (gra go gościnnie Mariusz Saniternik) ma z tym kłopoty i ratuje właściwie swoją rolę tylko końcowym monologiem. Trudno też chyba ludziom młodym wyobrazić sobie, że ów Odys, po latach nieobecności w ojczyźnie, powraca do dworu, gdy ten symbolizuje biała ściana czegoś, co bardziej przypomina stodołę. Może lepszym pomysłem byłby fragment dziesięciopiętrowego bloku?
Debiutujący w aktorstwie Maciej Radel (udanie zresztą, bo to drugi jasny punkt w obsadzie po Marku Tyndzie) staje prawie na głowie, by do siebie i spektaklu przekonać. Ale i tak przesłanie jest zbyt udziwnione. Szkoda. Takie niebezpieczeństwo jest jednak zawsze, gdy ktoś się porywa na eksperyment. Co wcale nie powinno zniechęcać do kolejnych prób.
