Artykuły

"Kąsanie" w reż. Marcina Bikowskiego gościnnie w Teatrze Szkolnym AT w Białymstoku. Pisze Jerze Szerszunowicz w Kurierze Porannym.

Wciągu szesnastu miesięcy Marcin Bikowski zrealizował trzy autorskie spektakle na profesjonalnych scenach. Nie byłoby w tym może nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że spektakle powstawały w czasie studiów w białostockiej Akademii Teatralnej.

Zaczęło się od przyjmowanych z mieszanymi uczuciami "Głupców". Potem był bardzo udany "Baldanders" (dostał się do finału XII ogólnopolskiego konkursu na wystawienie polskiej sztuki współczesnej). Oba przedstawienia przygotowano w Białostockim Teatrze Lalek. Najnowsze dzieło Bikowskiego, "Kąsanie" na podstawie prozy Marqueza, miało premierę w lutym, w Teatrze Muzycznym Roma w Warszawie. W Białymstoku mogliśmy je obejrzeć dopiero w ostatni weekend. Kiedy następne pokazy - nie wiadomo.

"Kąsanie" w warstwie fabularnej jest niezwykle proste. Oto młody ksiądz przybywa do klasztoru, by zbadać przypadek opętania. I rzeczywiście, młody duchowny odnajduje demona - zakochuje się w skrzywdzonej, niesłusznie oskarżonej dziewczynie.

Marcin Bikowski próbuję wygrać dramatyzm historii zderzając dwa dyskursy: intymne doświadczenia młodego księdza i przekaz publiczny, reprezentowany przez trzy zajadłe przekupy. Efektem jest spora dawka humoru. Natomiast jako sposób na podkreślenie tragedii kochanków wydaje się mało skuteczny. Pewien niedosyt pozostawia też aktorstwo - zazwyczaj tylko poprawne. Wystarczy natomiast zamknąć oczy, by przekonać się, że to, co świeże, poruszające i piękne, rozgrywa się w warstwie dźwiękowej.

Bikowski przy użyciu najprostszych instrumentów (kieliszek, dzwonek), głosu własnego i swoich aktorów tworzy gęstą, niezwykle różnorodną i ekspresyjną tkankę dźwiękową. "Kąsanie" to widowisko przede wszystkim do słuchania. Przykład tego, jak prostymi narzędziami można dokonać stworzenia osobnego, pełnego i fascynującego świata dźwięków i emocji.