Balet pełen śmiechu
"Kopciuszek" w choreogr. Giorgia Madii z Teatru Wielkiego w Łodzi na XIX Łódzkich Spotkaniach Baletowych. Pisze Elżbieta Błaszkiewicz w Dzienniku - dodatku Kultura.
"Kopciuszek" to druga realizacja Giorgia Madii w łódzkim Teatrze Wielkim. Lepsza od "Śpiącej królewny". Madia wykorzystał muzykę operową Rossiniego jako oprawę baletu. Powstał spektakl uwodzący humorem.
To, co stworzył Madia, można określić jako balet komiczny. W całej historii łódzkiego Teatru Wielkiego nie było chyba baletu, na którym publiczność tak często się śmiała.
Prolog jest w formie teatru cieni - za białą, podświetloną planszą widać postacie pokazujące, co się zdarzyło, zanim Kopciuszek znalazł się we władzy paskudnejmacochy. Zachowano febułę, ale charakter postaci uległ zmianom. W rolach macochy i jej córek występują Mariusz Caban, Aleksander Miedwiediew i Jerzy Gęsikowski. Już to potęguje efekt komiczny. Zwłaszcza w kontraście z delikatnym Kopciuszkiem (Monika Maciejewska). Beata Brożek jako Wróżka jest pełna seksapilu. Przypomina gwiazdy kina amerykańskiego z lat 40. - ubrana w biały peniuar odsłaniający nogi, jej różdżka wyglądają długa cygaretka. Daje dziewczynie - drażniąc się z nią przekornie - zaproszenie na bal i oczywiście karetę. A gdzie suknia? Czyżby panna miała wystąpić ubrana w strój domowy? Sytuacja wjjaśnia się dopiero przed zamkiem księcia Na scenę wpada zdyszana Wróżka. Goniła karetę z sukienką w ręku. Zatrzymuje się zmęczona. Włącza różdżką alarm antywłamaniowy w karecie! I pędzi za Kopciuszkiem, aby dać jej kreację. Tych dowcipnych pomysłóww spektaklu Madii jest dużo. Kapitalna jest scena spotkania księcia (Gintautas Potockas) z Kopciuszkiem. Książę napastowany przez panny na balu sam już nie wie, gdzie się ukryć. Nagle wpada na tę jedyną. Czas zatrzymują się dla nich w miejscu. Madia płynnie przechodzi od humorystycznego nastroju do poetyki miłości. Cała historia rozgrywa się w przestrzeni pełnej lekkości. Scenografia utrzymana w pastelowych kolorach i delikatne, subtelne światło tworzą eteryczną atmosferę. Madia z gracją balansuje między parodią a hołdem dla sztuki baletowej.
