Sympatyczny złodziej i broszki
"Złodziej" w reż. Janusza Majewskiego z Teatru Kwadrat w Warszawie gościnnie w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Głosie Wielkopolskim.
O komedii Erica Chappella "Złodziej" można powiedzieć różne rzeczy. Jest to najpierw zręcznie napisana komedia. Potem warto dodać - ciągle aktualna w Polsce satyra. Wreszcie, dzięki reżyserii Janusza Majewskiego, subtelna lekcja z morałem.
Tytułowy złodziej zostaje przyłapany na gorącym uczynku przez wracających z przyjęcia właścicieli domu i próbuje namówić ich, aby zrezygnowali z pomysłu oddania go w ręce policji. Wydawać by się więc mogło, że taki powinien być koniec sztuki. Tymczasem ona dopiero się zaczyna. Ta przewrotna sytuacja ma pomóc autorowi obnażyć prawdę o dwóch zaprzyjaźnionych małżeństwach. Tytułowy "Złodziej" to swego rodzaju akuszer, który ujawnia ich kolejne kłamstwa i kłamstewka.
Wydawać by się mogło, że dobrze skrojona współczesna komedia angielska ma niewiele wspólnego z polskimi realiami. Ale - jak się okazuje -mechanizmy małżeńskiej zdrady na przykład i wynikające stąd perturbacje, są takie same wszędzie. Ba, pomijając kwestie damsko-męskie, dziwnie swojsko brzmi ostatnia
kwestia:.....co się dzieje w tym kraju!".
Janusz Majewski ma nosa do komedii, które mogą mieć drugie dno. Podobnie jest również w tej błahej sztuczce Chappella. Otóż tytułowy Złodziej ma swój honor, godność, moralność, której nie pozwoli podeptać. Ale, kiedy dowiaduje się, że został okradziony jego samochód, zachowuje się identycznie jak ci, których on sam próbował okradać.
Atutem przedstawienia jest Jan Kobuszewski, który ma ogromne wyczucie stylu klasycznej angielskiej komedii i wybacza mu się nawet zagrywki skopiowane z pana Janka, znanego z Kabareciku Olgi Lipińskiej. Gorzej rzecz się ma z drugim planem: Paweł Wawrzecki - i Andrzej Kopiczyński nie wychodzą poza schemat im przypisany, natomiast Ewa Kasprzyk i Renata Dancewicz, istnieją na scenie na prawach eleganckiej broszki.
