Szkoda Yentl...
"Yentl" w reż. Tibora Miklosa w Teatrze Muzycznym w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
To miały być nostalgiczne wspomnienia, intrygująca opowieść z gatunku tych, które nie miały prawa się przydarzyć. Urodziwa kobieta odsłania swoje niesamowite młodzieńcze przejścia. Takie wyznanie ma sens tylko wówczas, gdy intryguje i pozwala wierzyć, ale nie wtedy, kiedy artystyczna jakość produkcji z każdą chwilą coraz bardziej pogłębia zakłopotanie.
"Yentl" ma filmową tradycję (1983). Na ekranie kreację stworzyła Barbra Streisand. W monodramie wystawionym na Scenie Kameralnej Teatru Muzycznego opartym na opowiadaniu Isaaca B. Singera, wykorzystującym muzykę Michela Legranda, przeżycia upartej żydowskiej dziewczyny odsłania Anna Dzionek (na zdjęciu).
Jej bohaterce obojętne jest, jak się robi kugel. Ona chce się uczyć i mieć do tego takie same prawa jak chłopcy. Obcina włosy, zakłada męski strój i dostaje się do szkoły talmudycznej. Wszystko jest tak jak marzyła, ale zaskoczy ją miłość, prowokująca do niewiarygodnych decyzji.
Piosenki mają punktować to, co najważniejsze. Orkiestrowa muzyka z taśmy i pogłosy sprawiają, że kameralna historia wpisana w malutką scenkę i parę sprzętów obnaża miałkość przedsięwzięcia, które naraz chce mieć musicalowy rozmach. Wykonawczyni opowiada i opowiada, słowa płyną wolno i długo, nastrój ucieka, a same bulwersujące fakty to za mało by powstał spektakl, podczas którego zapomina się o zegarku. Ilość tekstu, jaką trzeba podać, wymaga aktorstwa najwyższej próby. Anna Dzionek, jak można sądzić musiała zaufać intuicji i dobrym chęciom.
Węgierski realizator Tibor Miklós podobno zdobył uznanie budapeszteńską inscenizacją "Yentl". W tej, którą firmuje w Łodzi, trudno się dopatrzyć reżyserii czy pomysłu na interpretację. Fakt, że wykonawczyni przechodzi od stołu do stołka, ewentualnie stawia świecę na kamieniu i śpiewa (raz lepiej, raz gorzej) stając na proscenium, to mniej niż mało. Szkoda Yentl i jej historii.
