Lęki Iwony Pasińskiej
"Gra: Myx3" w choreogr. Iwony Pasińskiej Atelier Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Mit Arycyjskiego Gaju jest niewątpliwie okrutny. Kapłan mógł zdobyć swój urząd, mordując poprzednika. Stawał się jednocześnie kapłanem, mordercą i potencjalną ofiarą Prawie jak współcześnie w zorganizowanych grupach przestępczych i niektórych sektach religijnych.
Iwona Pasińska zapraszając na spektakl "Gra: Myx3", przywołuje fragment "Europy" Normana Daviesa. A tak naprawdę powinna się odwołać do "Złotej gałęzi" Frazera, którą Davies na kartach swojego monumentalnego dzieła przywołuje i komentuje. Rozumiem, że ze względów marketingowych lepiej powołać się na znanego Anglika zafascynowanego Polską niźli nieco zapomnianego już współtwórcy antropologii kulturowej Jamesa Frazera.
Przez większą część przedstawienia męczyły mnie obsesyjne wręcz skojarzenia ze spektaklem "Małpy", który zrealizował w 2003 roku Aleksander Sobiszewski we Wrocławskim Teatrze Pantomimy. Tu zamiast klatki mieliśmy gąszcz lin (gaj), tancerze byli ubrani w cieliste kostiumy a nie skóry udające małpy. W jednej i w drugiej zbiorowości toczyła się walka o władzę, rząd (ale nie dusz). Do tego nieznośna, męcząca muzyka.
Pasińska zamknęła swój tryptyk obsesyjnym koszmarem, nagromadzeniem ponad miarę lęków. Nie są to jednak leki metafizyczne, ale bardziej bebechowate Choreografka, która wiele razy zaskakiwała teatralnością swoich przedstawień, tym razem jakby obeszła ją, chociaż Honza Polivka (scenograf) podpowiadał pewne tropy. Jak można było pozwolić tancerzom na tak amatorskie ogrywanie zwisających lin? Jedynie projekcje Daniela Stryjeckiego (chociaż wcale nie odkrywcze) przełamały nieco powolną strugę choreograficznej nudy.
