Ładny Schulz
"Sklepy cynamonowe" w reż. Franka Soehnle w Białostockim Teatrze Lalek. Pisze Jerzy Szerszunowicz w Kurierze Porannym.
Proza Bruno Schulza w interpretacji zachwyca urodą i ekspresją plastyczną.
"Sklepy cynamonowe" prezentowane w Białostockim Teatrze Lalek są... ładne. Lalki, kostiumy animatorów, wszystkie maski i rekwizyty używane w czasie spektaklu wykonano z pietyzmem, który od pierwszego spojrzenia budzi sympatię. Dziełem samym w sobie jest podest sceniczny - drewniana konstrukcja z wieloma poukrywanymi przemyślnie szufladami i schowkami.
Frank Soehnle potraktował "Sklepy cynamonowe" jak partyturę. Mówił otwarcie o tym, że wybrał z prozy Schulza te fragmenty, które najlepiej nadawały się do przetłumaczenia na język formy, do oddania językiem teatru lalkowego. Co powiedział, to uczynił. Narrator podaje tekst, a sceniczna maszyneria napędzana przez animatorów odgrywa partyturę magicznej wyobraźni.
Zanikanie ojca przedstawione jest w sposób tyleż dosłowny, co magiczny. Na scenie pojawiają się coraz mniejsze lalki, wyobrażające siwego starca. W niektórych scenach jednocześnie widzimy kilka postaci ojca różnej wielkości - to, co zazwyczaj rozgrywa się w wyobraźni, we śnie, w teatrze lalkowym "staje się ciałem". Soehnle nadaje kształt temu, co do tej pory mogliśmy tylko podejrzewać.
W przypadku dzieł znany, czytanych przez pokolenia, każda propozycja własnej interpretacji spotyka się z nieufnym przyjęciem. Jednak wizja niemieckiego lalkarza jest tak sugestywna, wielowymiarowa, pełna, że przyjmujemy ją bez zastrzeżeń. Mało tego - skłonni jesteśmy wierzyć, że "tak było", że taki sposób postrzegania bliski był samemu Schulzowi.
Zagapieni na ulotne, wizyjne piękno spektaklu, "prześlepiamy" nieco sam tekst. Za przykładem twórców. Frank Soehnle stworzył wspaniałą wizualizację prozy Schulza. Natomiast do jej interpretacji chyba za wiele nie wniósł.
