Łódzka metoda
"Metoda Grönholm" w reż. Ireneusza Janiszewskiego w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Elżbieta Błaszkiewicz w Przeglądzie.
"Metoda Grönholm" w łódzkim Teatrze Nowym porusza aktualny temat testów psychologicznych, jakim są poddawani kandydaci na pracowników wielkich korporacji. Problem ten w coraz większym stopniu zaczyna dotyczyć Polski. Bardziej interesujący jest pomysł na sztukę niż tekst. Autora, Jordiego Galcerana, zawiódł instynkt w kilku rozwiązaniach. Realizacja Ireneusza Janiszewskiego podniosła jednak walory dramatu. Jest zdecydowanie lepsza niż wersja Piotra Łazarkiewicza w warszawskiej Komedii. Cztery osoby (Bogusława Jantos, Łukasz Pruchniewicz, Marek Lipski, Paweł Audykowski) ubiegają się o stanowisko dyrektora w międzynarodowej firmie. Przychodzą na rozmowę kwalifikacyjną, która wygląda nietypowo. Nie ma nikogo, kto prowadziłby z nimi wywiad. Kandydaci dostają kartki z poleceniami i już od pierwszego zadania nasuwa się wniosek, że dyrektor powinien oceniać ludzi bezwzględnie oraz manipulować nimi. Przerażająca wizja, bo nie zostawia miejsca na ludzkie odruchy. Człowiek musi być maszyną użyteczną dla firmy. Wygra najlepszy. Zakończenie przynosi nieoczekiwany zwrot akcji.
Aktorzy stworzyli ciekawe kreacje. Każda postać ma jasno nakreślone cechy indywidualne. Ten proces jest kluczowy dla zrozumienia wymowy przedstawienia. W scenografii sugestywnie odzwierciedlającej piętro biurowca znajdują się zwykli ludzie niepozbawieni słabości. Jednak bezduszna machina, jaką jest firma, "nie lubi" słabości, bo przez nie jest się nieefektywnym. Człowiek jest tylko pajacykiem na sznurkach, za które pociąga ktoś inny. W tym spektaklu jest też jeden karygodny błąd. Reżyser i scenograf w jednej osobie zapomniał chyba o tym, że przedstawienie będzie oglądać więcej niż trzy rzędy widzów. Scenografia znajduje się za nisko w stosunku do widowni, co począwszy od czwartego rzędu, bardzo ogranicza widoczność i przeszkadza się skupić na przedstawieniu. W sumie jest to jednak dobry spektakl, godny polecenia.
