Rywalizacja w grze o samotność
"Poczekalnia" w reż. Dariusza Lewandowskiego Kompanii Primavera w Starej Prochoffni w Warszawie. Pisze Sandra Wilk w Życiu Warszawy.
Gdy spektakl przestaje być elektryzujący, widz kręci się, rozgląda po widowni i znacząco wzdycha. Tak było podczas poniedziałkowej premiery "Poczekalni".
W Starej Prochoffni Kompania Primavera wystawiła "Poczekalnię", fabularną, taneczną opowieść o uczestnikach reality show. Bohaterowie, początkowo obcy sobie, z biegiem czasu znajdowali przyjaciół, łączyli się w grupy, zawiązywali koalicje. I oczywiście eliminowali się z gry.
Pierwszy raz westchnąć można było, gdy okazało się, że "Poczekalnia" nikogo nie zaskoczy i wszyscy czekać będą do finału, by dowiedzieć się, kto zwyciężył, a jedyną nicią dramaturgiczną trzymającą kolejne sceny będzie rozwiązanie zagadki, w jaki sposób zwycięzca pozbył się pozostałych osób.
Szkoda, że choreograf i reżyser Dariusz Lewandowski poprowadził tak prostą drogą swych, bądź co bądź niezłych, tancerzy. Aż prosi się, by lepiej wykorzystać taki temat: zrealizować spektakl z głosowaniem widzów albo z dodatkowymi pokazami w Internecie.
Mimo że rozgrywka między bohaterami trwała bardzo długo, Lewandowski nie stworzył postaci lidera, a w grupie wykonawców nie dało się znaleźć faworyta do zwycięstwa (występowało ośmiu tancerzy, wśród nich między innymi Szymon Osiński, Mirosław Woźniak, Elwira Piorun i Katarzyna Lewandowska).
Na szczęście dwie rzeczy się udały. Pierwszą był przemyślany dobór muzyki (słuchaliśmy m.in. Komedy i Piaf), ale co ważne - choreograf nie bał się ciszy i punktował nią wszystkie ważniejsze sekwencje.
Drugą było stworzenie niezłego zakończenia, bo oto w kulminacyjnym momencie "Poczekalni" nie zobaczyliśmy zwycięzcy tryskającego radością, szczęśliwego, pozdrawiającego rodzinę, przyjaciół i mówiącego o pokoju na świecie. Zamyślony, smutny pozostał sam. Na scenie teatru i - w domyśle - także na scenie życia.
