Artykuły

(....)I tak XII WST zostały w całości poświęcone polskiej dramaturgii XX wieku, który to fakt już sam w sobie można uznać za wydarzenie. Chodziło więc o pokazanie, jak nasz rodzimy repertuar, na który zwykło się narzekać - że nie w pełni wykorzysta­ny i nie taki, jakiego ocze­kuje teatr - przedstawia się w konkretnych realizacjach. Efekt, czyli te siedem pre­mier, wybranych spośród róż­nych teatralnych pozycji, na pewno świadczy na korzyść. Tym bardziej że reprezento­wały one dość urozmaicony zestaw dramaturgicznych i te­atralnych propozycji.

Teatr Stary z Krakowa zaproponował "Garbusem" Mrożka w reży­serii Jerzego Jarockiego rów­nież spektakl dyskursywny, w którym zagrały intelektualne koncepty. Nowa sztuka Mroż­ka - określana mianem "dziwnej" i ustępująca wielu wcześniejszym utworom - za­kłada generalnie pewną inte­lektualną grę, głosząc przewrotną filozofię podwójnej tożsamości (kłaniają się tutaj Gombrowicz, Beckett i egzystencjaliści). Oto małe egzy­stencjalne piekło: w sielanko­wej scenerii letniska grupka przypadkowo spotykających się ludzi - dwie pary mał­żeńskie o rodowodach arystokratyczno-mieszczańskich, student-nihilista i garbus-gospodarz podejmuje grę pozorów, masek i paradoksów.

Jest klimat Czechowa i Kafki, sceptycyzm i narastający niepokój, jest wyizolowany światek skazany na zagładę, a urągająco piękny i grzeczny, towarzystwo po salonowemu konwersujące, a psychicznie garbate i w rezultacie każdy okazuje się kimś innym niż tym, za kogo się uważa, praw­dziwy jest tylko garbus.

Spektakl krakowski poka­zuje Mrożkową zabawę inte­lektualną w stylu serio (choć pytanie, czy nawet najbardziej precyzyjna i logiczna robota reżyserska zdoła uratować wykalkulowaną i niejasną filo­zofię Mrożka?), kiedy w rów­noczesnej realizacji scenicznej Teatru Nowego w Łodzi Dejmek skierował ją bardziej w stronę komedii. Porównań na Spotkaniach nam oszczędzono, a swoją drogą mogłoby być to cieka­we...