Niezadługo was nie minie
"Noc. Słowiańsko-germańska tragifarsa medyczna" w reż. Andrzej Bartnikowskiego w Teatrze Polskim w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Andrzej Stasiuk nazwał swój dramat "słowiańsko-germańska tragifarsą medyczną", ale pod ręką Andrzeja Bartnikowskiego farsa staje się moralitetem - to opowieść o Każdym, który staje do ostatniej podróży, gdy dusza zeń uchodzi -tu nawet przecież główny bohater (Ciało, Artur Pontek) dowiaduje się po śmierci, że miał duszę. Tak więc reżyser inkrustuje tę opowieść o tym, jak "dusza z ciała wyleciała" pieśniami pogrzebowymi w mistrzowskim wykonaniu Monodii Polskiej, które przydają całości solennej powagi, co nie znaczy, że pozbawiają specyficznego humoru.
Spektakl grany na wielkiej scenie w Polskim ma vyymiar hieratyczny. Na samym środku wielki katafalk, na którym złożono Ciało i Duszę, który potem posłuży jako stół operacyjny do transplantacji. Horyzont w burościach i szarościach, ciemny i nieprzyjazny. Siedziska po lewej dla śpiewaków pogrzebowych, po prawej dla Chóru. Lekarze wwożą ze sobą jeszcze szpitalny wózek z kroplówką. Chór składa się z matki i dwóch kurew (mistrzowsko rodzajowa Magdalena Smalara), zasilany przez złodziei. Wszyscy bardzo charakterystyczni, także lekarze przerysowani, tak ma być. Szkoda, że Ciało i Dusza dużo mniej przekonujący, co wyraźnie osłabia końcowy rezultat. Warto by nad tym rolami jeszcze popracować (zwłaszcza w pierwszej części Ciało za dużo krzyczy, za mało wyraża, pod koniec jest znacznie lepiej).
Dręczy mnie jednak obawa, że to sztuka bez szans powodzenia (dla tak wielkiej widowni), zbyt wymagająca, mimo ostrego chwilami języka, adresowana do odbiorcy o dobrym przygotowaniu literackim. No, cóż, ale trzeba pracować nad sprawieniem publiczności, jak mawiał Norwid.
