W klatce pozorów
- "Szarańcza" nie rozgrywa się "gdzieś", ona jest tutaj. Bo jaka jest naprawdę rzeczywistość, w której żyjemy? To świat niespełnionych morderców, zawiedzionych dzieci, uśpionych marzeń - ludzkich konstelacji zamkniętych w klatce pozorów - mówi reżyserka NATALIA SOŁTYSIK przed premierą w Teatrze Ateneum w Warszawie.
W Teatrze Ateneum w piątek premiera "Szarańczy" Biljany Srbljanović. Serbka, autorka "Sytuacji rodzinnych", opowiada o świecie, który przypomina siedl i-sko szarańczy. Przedstawienia przygotowuje młoda reżyserka Natalia Sołtysik, która w ubiegłym roku zadebiutowała w Warszawie dobrze przyjętym spektaklem "Szafa" Yukio Mishimy w Teatrze Współczesnym. "Szarańcza" to trzecia po "Odejściach" i "Trash Story" premiera z okazji 80-lecia Teatru Ateneum.
Natalia Sołtysik: Akcja sztuki rozgrywa się w nowej Jugosławii, po wojnie, po zmianie systemu. Ale to nie wątek wojny jest pierwszoplanowy. Uważam, że to, co dzieje się z bohaterami sztuki, nie jest wyłącznie konsekwencją wojny, ale dotyczy nas wszystkich. "Szarańcza" nie rozgrywa się "gdzieś", ona jest tutaj. Bo jaka jest naprawdę rzeczywistość, w której żyjemy? To świat niespełnionych morderców, zawiedzionych dzieci, uśpionych marzeń - ludzkich konstelacji zamkniętych w klatce pozorów. To świat, gdzie liczą się ostre kły i długie pazury. Świat ludzkiej szarańczy. Dlaczego tacy się stajemy? Z czego to wynika? I czy jest szansa wyjścia z tej pułapki, z tego grzęzawiska? W dramacie Biljany Srbljanović zachwyciła mnie metafizyka, bo jest w nim też miejsce na niebo, na raj utracony. To właśnie tam budzi się nagła tęsknota za utraconą naiwnością. O tym chciałabym opowiedzieć. Będę próbowała przeżyć z bohaterami jeszcze "jedno lato". Przywrócić im marzenia. To duże wyzwanie, ale chcę zaryzykować!
