Artykuły

Festiwal Teatralny "Maski" w Poznaniu w ocenie Stefana Drajewskiego z Głosu Wielkopolskiego.

Międzynarodowy Festiwal Teatralny "Maski" zdominowali reżyserzy. Od nazwisk można było doznać zawrotu głowy: Tomaszuk, Lupa, Cieplak, Miśkiewicz [na zdjęciu]. Same gwiazdy. Jakby trochę w ich cieniu pojawiła się prezentacja "Tajemnicy" Teatru Porywacze Ciał i performance Artiego Grabowskiego - "Oktobersfest". O gościach z Japonii można powiedzieć: ciekawostka teatrologiczna. Mieliśmy okazję poznać technikę animacji lalką nazywaną bunraku.

Kłopot z opowieścią

Piotr Tomaszuk zafundował publiczności powtórkę z literackich ujęć kompleksu Edypa Niestety, reżyser - wizjoner nie poradził sobie z materią literacką. Miast dramatu "Święty Edyp", powstał ciąg skojarzeń ułożonych linearnie, bez wyraźnych napięć, bez kulminacji i wyciszeń. Nie bawi mnie epatowanie seksem na scenie, kostiumami rodem z sex shopu, a wszystko to podlewane patetycznym sosem. W tym przedstawieniu zaintrygowała mnie tylko muzyka Jana Zavarsky'ego i sceną kiedy aktorzy posługują się przenośnym teatrzykiem lalek.

Bez słów

Piotr Cieplak miał nas zauroczyć teatrem bez słów, teatrem instrumentalnym... Cóż, tak się składa że pamiętam widziany 20 lat temu film Ettore Scoli "Bal" (bez słów), pamiętam przedstawienia Pracowni "Teatr" z Warszawy, która w latach 80. ubiegłego stulecia uprawiała "teatr instrumentalny". Mając w pamięci wszystkie te konotacje, mogę powiedzieć, że Cieplak w "Hotelu pod Aniołem" zaproponował szkic do portretu, pastelowy, delikatny..., ale nie wyszedł w swoim przedstawieniu poza ciąg estetyzujących etiud.

Bez skandalu

O ile Werner Schwab uchodzi w Austrii za skandalistę, o tyle w Polsce może okazać się nie do końca czytelny ("Prezydentki"). Przedstawienie Krystiana Lupy jest precyzyjnie skonstruowane, jak zwykle - laboratoryjne. Z jednym wyjątkiem. Zarówno w tekście dramatu, jak i w spektaklu postać Marield nie jest naszkicowana do końca. I konsekwencję tego poniosła Ewa Skibińska. Nie bardzo wie, kogo i co ma grać. Najlepiej w tym tercecie wypadła Halina Rasiakówna (Greta), która stworzyła kreację przejmującą, poruszającą widzą natomiast w grę Bożeny Baranowskiej (Erna) wkradał się co jakiś czas aktorski fałsz..

Mocna rzecz

Paweł Miśkiewicz jest najmłodszy w gwiazdozbiorze reżyserów uczestniczących w festiwalu "Maski". Ale jego przedstawienie było najmocniejsze, zarówno pod względem poruszonego tematu jak i formy. "Zabawy podwórkowe" zaczynają się niewinnie: dziewczyna huśta się na huśtawce. W pewnym momencie pojawiają się chłopacy: palą papierosy, piją piwo, są trochę od niej starsi... Dziewczyna prowokuje ich, a oni ją. Zaczyna się gra. Gra w dorosłość? Gra w odwagę? Ale dorosłość wcale nie jest łatwa i przyjemna Zabawa kończy się zbiorowym gwałtem, ta "zabawa" pokazuje niedojrzałość całej piątki. W tym przedstawieniu ani razu nie zabrzmiała fałszywa struną a napięcie jakie się wytworzyło między piątką aktorów udzieliło się publiczności, która zamarła na kilka minut po zakończeniu przedstawienia. I dopiero potem zgotowała artystom owację.

Gruba kreska

Dobrze się stało, że Paweł Szkotak i Adam Ziajski zaprosili Wrocławski Teatr Pantomimy, który pokazał "Małpy", spektakl zrealizowany perfekcyjnie a zarazem w nowej estetyce. To nic, że banalny, ale przynajmniej inny od tego, do czego przyzwyczaił nas Wrocławski Teatr Pantomimy. To przedstawienie jawi się dla mnie jako swoista gruba kreska pomiędzy teatrem Henryka Tomaszewskiego, a teatrem Aleksandra Sobiszewskiego.

Post scriptum

Piotr Tomaszuk rozczarował i zawiódł, Piotr Cieplak rozbudził apetyt na coś więcej. Krystian Lupa pokazywał w Poznaniu lepsze przedstawienia. Tylko Paweł Miśkiewicz uraczył tych, którzy szukali na "Maskach" prawdziwego teatru. Teatru, który zajmująco opowiada o ważnych, który zawieszony jest między estetyką a etyką.