Warszawa. Monodram "Nadludzka medycyna" w Teatrze na Woli
23 lutego o godz. 19.00 Teatr na Woli zaprasza na monodram "Nadludzka medycyna" w wykonaniu Aliny Świdowskiej, aktorki warszawskiego Teatru Żydowskiego. Wstęp wolny.
Monodram powstał według wstrząsającego pamiętnika lekarki z warszawskiego getta Adiny Blady- Szwajger "I nic więcej nie pamiętam". Marek Edelman uznał ten pamiętnik za jedno z najbardziej wstrząsających i okrutnych świadectw Holocaustu. Monodram wykonuje Alina Świdowska, aktorka warszawskiego Teatru Żydowskiego, która jest córką autorki.
Adina Irena Blady-Szwajger, po mężu Świdowska (1917-1993) - polska lekarka pediatra żydowskiego pochodzenia, autorka wspomnień o szpitalu im. Bersonów i Baumanów w getcie warszawskim.
Chodziła do żydowskiego żeńskiego gimnazjum z polskim językiem wykładowym. Po maturze w 1934 roku rozpoczęła studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W lipcu 1939 roku wyszła za mąż. Na przełomie lat 1939 i 1940 miała ukończyć studia, jednak wybuch II wojny światowej pokrzyżował te plany. Na początku października wyruszyła na wschód i do grudnia przebywała we Lwowie, skąd następnie wróciła do Warszawy.
11 marca 1940 roku rozpoczęła pracę jako pediatra w szpitalu Dziecięcym Bersonów i Baumanów. Jesienią 1941 roku została przeniesiona do filii szpitala na Lesznie. Pierwsze wielkie akcje wysiedleńcze przetrwała ukrywając się. 25 stycznia 1943 roku przeszła na aryjską stronę, gdzie została łączniczką Żydowskiej Organizacji Bojowej i kurierką poleconą przez Marka Edelmana. Organizowała m.in. pomoc w ucieczce z getta, dokumenty, szukała mieszkań, przenosiła broń, roznosiła pieniądze oraz zbierała informacje o obozach pracy dla Komitetu Koordynacyjnego. Pod koniec kwietnia 1943 roku udało jej się załatwić fałszywe dokumenty na nazwisko Irena Meremińska.
Na przełomie 1943 i 1944 roku pracowała w świetlicy Rady Głównej Opiekuńczej mieszczącej się w klasztorze Salezjanów na Powiślu. Podczas powstania warszawskiego pracowała w szpitalu przy ulicy Miodowej, a następnie na Mokotowskiej. 11 października 1944 roku ewakuowała się z Warszawy, konwojując grupę rannych do Milanówka. Od tej pory do wyzwolenia mieszkała w Grodzisku.
25 stycznia 1945 roku rozpoczęła pracę w Centralnym Komitecie Żydów Polskich jako referent do spraw dziecięcych i pediatra. W swoim zawodzie pracowała aż do przejścia na emeryturę.
Została pochowana w alei głównej cmentarza żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie (kwatera 12).
Fragment wspomnień Adina Blady-Szwajger :
Obrazy z przeszłości przychodzą czasem na ulicę Sienną czy Śliską, patrzę na bramę szpitala, zaglądam przez kraty i widzę, że nie ma już rajskich jabłoni, które tu kwitły. Ale zamykam oczy i wtedy otwiera się brama, ta od Śliskiej, gdzie kiedyś rozebrało się bezdomne dziecko, i wychodzą z niej wszyscy ci, których nie ma. Na ostatnim obchodzie idzie Naczelna w białym fartuchu, za nią lekarze, pielęgniarki, salowe, a potem wychodzi administracja i dyrektor Kroszczon starannie zamyka bramę. Wiem, że zostawili po sobie wszystko w porządku, a Dola Keilson zamiotła na koniec podłogi.
