Nie daj się zaprogramować
"Pięć minut" w reż. Jerzego Moszkowicza w Teatrze Animacji w Poznaniu. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Mają swój teatr dzieci, ale miewa go także od czasu młodzież szkolna. I jest to inny teatr, chociaż firmuje go ta sama instytucja i grają w nim ci sami aktorzy.
Dzieciom Teatr Animacji proponuje bajki i baśnie, młodym widzom natomiast specjalnie z myślą o nich napisane problemowe sztuki, które mają im pomóc zrozumieć świat i siebie. Jedną z takich właśnie sztuk, "Pięć minut" Liliany Bardijewskiej, zaproponował młodym widzom Teatr Animacji w reżyserii Jerzego Moszkowicza
Najważniejszy jest tutaj wybór tematu i pomysł na przedstawienie. Sytuacja, z którą widz ma się zmierzyć. A w tym przypadku były to doświadczenia związane z obcowaniem z mediami, a więc z tym modelem komercyjnej kultury, który narzuca wszystkim, ale przede wszystkim młodzieży, telewizja i prasa kolorowa. Sztuka Liliany Bardijewskiej demonstruje nam więc pewien wymuszony model zachowań i postaw, a tak dobrze znany z reality show: bądź uśmiechnięty, z wszystkiego zadowolony i zawsze zgodny z oczekiwaniami tych, którzy ciebie animują, l ubrana została w formułę telewizyjnego programu typu reality show, owego tytułowego "Pięć minut", którego to my, widzowie, stajemy się statystami.
Wszystko jest więc tutaj sztuczne i na miarę reality show zaprogramowane. Aktorzy grają dosadnie i wyraziście, mówią młodzieżowym slangiem; wszystko jest sztuczne i przez teatr kompromitowane. Wydaje mi się jednak, że ta gra z widzem mogłaby być nieporównanie ciekawsze, gdyby zastosować tu model pułapki i to w taki sposób spróbować wciągnąć widza w świat komercyjnej subkultury, aby najpierw ją mógł zaaprobować, a potem dopiero przekonał się jak bardzo jest manipulowany i ośmieszany. A tego tu właśnie zabrakło. Od początku bowiem wszystko jest tak bardzo śmieszne, kabaretowe i jednoznaczne.
