Janda psychoterapeutka
Janda jest chyba hipnotyzerką. Kto chciał, mógł się o tym przekonać w niedzielę w Teatrze Muzycznym. Bo żadna inna aktorka w Polsce nie potrafi sama przez dwie godziny przykuwać uwagi w taki właśnie sposób, pobudzać emocji, utrzymywać napięcia.... W dodatku na pustej scenie i nie ruszając się od mikrofonu. Janda chyba rzeczywiście potrafiłaby wywołać łzy, licząc do stu albo recytując książkę telefoniczną. Krystyna Janda gra "Kobietę zawiedzioną" wg Simone de {#au#1396}Beauvoir{/#} i chyba ją w tym jednoosobowym przedstawieniu jeszcze nieraz zobaczymy, nie tylko w Poznaniu. Prezentuje pamiętnik kobiety, której małżeństwo pęka po 20 latach. Tło sceniczne stanowią kartki tego pamiętnika z wielką białą plamą pośrodku, na której oglądamy twarz Jandy w ciągłym zbliżeniu, jak na ekranie. Ta twarz fascynuje w takim samym stopniu jak głos aktorki.
Widać na niej wszystko, całą huśtawkę emocji, od nadziei po rozpacz, od złości po rezygnację.
Janda jest tak naturalna w swej roli, że bez reszty utożsamiamy ją z postacią. Czujemy się wręcz jak podczas zbiorowej psychoterapii w trakcie zwierzeń jednej z uczestniczek, albo jak w amerykańskim studio telewizyjnym podczas programu (Janda także śpiewa wspaniałe piosenki francuskie) opartego o intymne zwierzenia i doznajemy czegoś w rodzaju katharsis, czyli emocjonalnego oczyszczenia. Bo może w tej historii odnajdujemy też okruchy własnego życia, własnych kłopotów, lęków, win czy udręk.
A morał? Każdy znajdzie coś dla siebie. I pocieszenie też. Ot choćby takie jak w finale przedstawienia, kiedy dorosła córka mówi do swej matki, owej "kobiety zawiedzionej": Mamo, miłość po 20 latach małżeństwa? Przecież to niemożliwe. Ależ są takie małżeństwa - replikuje matka. Mamo - odpowiada córka - oni tylko udają.
C'est la vie! - takie jest życie.
