Ku uciesze rodziny
"Pastorałka" w reż. Bogdana Cioska w Teatrze Nowym w Zabrzu. Pisze Aleksandra Czapla w Gazecie Wyborczej - Katowice.
Od soboty na zabrzańskiej scenie wraz z każdym kolejnym przedstawieniem w stajence narodzi się Dziecina. Bogdan Ciosek sprawił, że święta Bożego Narodzenia na dobre zagościły w Teatrze Nowym.
"Pastorałka" Schillera to szczególny tekst w dziejach polskiego teatru. Malowniczy, folklorystyczny obraz stworzony w dwudziestoleciu międzywojennym, podczas okupacji zyskał nowy, patriotyczny wymiar. Czy w XXI wieku nadal jest miejsce dla kolędników? Artyści zabrzańskiego Teatru Nowego postanowili z jednej strony ożywić tradycję, z drugiej - ją zmodernizować.
Głównym pomysłem inscenizacyjnym jest metafora "teatru w teatrze". Przy zapalonym świetle na widowni aktorzy wchodzą na scenę, by odegrać znaną wszystkim betlejemską historię. Niestety, umiejscowienie akcji gdzieś pomiędzy roboczą próbą a faktycznym przedstawieniem budziło moje największe wątpliwości. Zamiast inteligentnej mozaiki ułożonej z teatralnych konwencji, powstał obraz niespójny i nieco eklektyczny. Obok uwspółcześnionego chóru anielskiego w bieli i Heroda w skórzanych spodniach, pojawia się rażący, kiczowaty diabeł. W moim odczuciu, w inscenizacji Bogdana Cioska zabrakło konsekwencji, która w jasełkowym, amatorskim przedstawieniu jest zupełnie zbędna, jednak w przypadku zawodowej sceny jest wyznacznikiem artystycznego sukcesu.
Mimo że zastosowana modernizacja wobec Schillerowskiego tekstu nie jest udana, należy podkreślić główną wartość zabrzańskiej "Pastorałki": wymiar emocjonalny i sentymentalny. To przedstawienie, na które artyści zapraszają całe rodziny, by wspólnie kolędować, przełamać się opłatkiem i na nowo odkryć magię Bożego Narodzenia. Warto się wybrać, chociażby dla kilku ciekawie zakomponowanych scen, jak taniec śmierci czy zabawne poszukiwanie drogi do Betlejem przez grupkę pasterzy. Bardziej ku radości niż ku wyrafinowanym doznaniom artystycznym.
Na zdjęciu: Leon Schiller.
