Nocny festyn niezależnych
"Last minute" Teatru Strefa Ciszy na Festiwalu madeinpoznan.noc w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Że też akurat w piątkową noc musiało się rozpadać... Nie rozpadły się jednak plany ożywienia Poznania przez artystów niezależnych, których działania rozgrywały się w kilkunastu punktach miasta.
Jedni cierpią na reisefieber i na dworzec przychodzą godzinę przed odjazdem pociągu. Inni dla odmiany wpadają na ostatni moment, tuż przed odjazdem pociągu i też zwykle się denerwują, bo właśnie dyżurna pani zapowiada odjazd ich pociągu.
W piątek Dworzec Główny PKP w Poznaniu stał się terenem działania Teatru Strefa Ciszy. Akcja rozpoczęła się bez gongu i prośby o wyłączenie telefonów komórkowych. Część podróżnych była lekko skonfundowana, nie bardzo wiedziała, co się dzieje: kim jest ten pan z naręczem róż w towarzystwie akordeonisty i kelnera niosącego wiaderko z butelką szampana? Kim jest ta dama w czerni z młodymi dziewczynami taszczącymi za nią walizy? Kim jest kobieta w czerwieni, skąd się wzięła para młoda, ubrana na żółto? Po holu głównym spacerował lowelas z konikiem na biegunach i balonikami, taki spóźniony trochę tatuś wracający do rodziny na święta, ktoś czytał powieść Juliusza Verne'a przykuty do poręczy. Nieoczekiwanie podróżni wymieszali się z publicznością i po jakimś czasie trudno było ich odróżnić. Prawie nie zauważono, kiedy w kilku miejscach pary zaczęły tańczyć tango.
Taka jest Strefa Ciszy, którą lubię. Wychodzi w przestrzeń i teatr robi się sam, jak choćby pod kasą, kiedy Iwona Kocur jako żałobnica ze swoimi wnuczkami(?) próbuje przekonać łysego dresiarza, aby ją przepuścił, bo spieszy się na pogrzeb. Jak wtedy, gdy do zagubionej sztafety dołączają podróżni i biegają razem z nią po dworcu.
Dzięki Strefie Ciszy spotkałem na dworcu znajomych, których nie widziałem bardzo dawno. Taki już urok dworców. Wpadamy na chwilę, pogadamy i pędzimy dalej.
