Miłość - to takie proste
Lars Noren debiutował jako poeta 36 lat temu. Początkowo jego wiersze szokowały gwałtownością obrazowania, obsesyjnie powracającym motywem śmierci oraz perwersyjnym, sadystycznie zabarwionym erotyzmem. W kolejnych tomikach Noren coraz częściej rezygnował z mrocznej tematyki na rzecz zabaw z językiem i badania granic jego logiczności. Wreszcie zupełnie odszedł od poezji i zajął się pisaniem sztuk. Odniósł na tym polu spory sukces. Obecnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych, oprócz P.O. Enquista, współczesnych dramaturgów skandynawskich. Wiele jego tekstów, w tym "Książęcy pochlebca", "Mieć odwagę zabić", "Noc jest matką dnia", "Cisza", zyskało rozgłos w całej Europie. Zarówno pod względem tematyki, jak i stylu.
"Miłość - to takie proste" nawiązuje do głośnego utworu Edwarda Albeego "Kto się boi Wirginii Woolf?" Podobnie jak tam, tak u Norena osią fabularną sztuki jest spotkanie dwu par małżeńskich. Alma i Robert to aktorzy w średnim wieku. Mają piękny, dostatni dom. Ona jest gwiazdą, pewną siebie, momentami agresywną i arogancką, świadomą Swej ciągle niewygasłej urody i seksapilu. On, choć pozostaje w cieniu żony, jest co najmniej równie utalentowany. Zawodowe frustracje i chorobliwą zazdrość o Almę próbuje zagłuszać alkoholem. Ich goście to młode małżeństwo - dobrze prosperujący psychoanalityk Jonas i Hedda, niespełniona aktorka. Wspólny wieczór wypełnia im konwersacja i pijaństwo. Początkowo dość beztroska atmosfera spotkania pomału przeobraża się w duszny koszmar. Bohaterowie wyzbywają się towarzyskich hamulców i z ekshibicjonistycznym zacietrzewieniem ujawniają wstydliwe, małżeńskie tajemnice. Ich wzajemne relacje stają się coraz bardziej brutalne i perfidne. Raniąc swoich partnerów, jednocześnie rozdrapują własne, wewnętrzne blizny. W toku tej bezwzględnej gry zacierają się granice między dobrem a złem, każdy z bohaterów ukazuje wiele twarzy, z których jedne budzą niechęć, inne zaś współczucie i zrozumienie. Niestety, całonocna, bezpardonowa psychodrama nikomu nie przynosi wewnętrznego oczyszczenia ani ulgi. Wręcz przeciwnie, kończy się tragedią.
