Postscriptum o "Zemście"
W "Dzienniku" z 7 kwietnia ogłosiłem moją recenzję z pięknego przedstawienia "Zemsty" Fredry w Teatrze Polskim ZASP. Już wtedy wiedziałem, że pójdę je zobaczyć po raz drugi, a to z dwóch powodów: primo że dlaczego odmawiać sobie powtórzenia przyjemności, skoro to jest możliwe, a secundo że program zapowiadał częściową zmianę obsady, a mianowicie ról Cześnika, Papkina i murarzy w kolejnych spektaklach.
Byłem więc właśnie na takim zmodyfikowanym przedstawieniu. Po świetnym Zięciakiewiczu z pierwszej "rundy" przejął rolę Cześnika Robert Oleksowicz. I on wżył się w tę postać, stanowiącą esencję buńczucznego sarmatyzmu, grzmiał swym stentorowym głosem który kontrastował znamiennie z przyciszonym, jakby syczącym, prawie szeptem Rejenta. Sugestywna gra Oleksowicza wywołała żywe oklaski na widowni.
W roli Papkina zastąpił Chudzyńskiego Andrzej Kamińska. Ujął on ją inaczej niż jego kolega. Chudzyński, jak napisałem w mojej recenzji, dał postać typu chaplinowskiego, a więc taką, gdzie komizm ociera się o tragizm. Papkin Kamińskiego był czysto farsowy. Można się spierać, która interpretacja jest słuszniejsza. Mnie osobiście bardziej odpowiadał styl Chudzyńskiego, jakkolwiek muszę przyznać, że Kamiński dał wersję może zgodniejszą z tradycją "żołnierza-samochwała" z literatur europejskich, przede wszystkim z Plauta. W każdym razie interpretacja Kamińskiego była konsekwentna i przekonywająca.
Zięciakiewicz i Chudzyński, zamieniwszy te dwie role na krótki epizod murarzy, zrobili z niego małe arcydzieło. Siła komiczna tych aktorów zabłysła w pełni. Ich rozmowa z Rejentem była naprawdę wycyzelowanym cackiem gry aktorskiej.
Nie mogę się oprzeć chęci podkreślenia powtórnie wartości kreacji Romana Ratschki w roli Dyndalskiego. Zdaje mi się, że wycieniował on jeszcze bardziej i pogłębił psychologicznie sylwetkę tego uroczego safanduły.
Fenomenalne dekoracje i stylowe kostiumy Tadeusza Orłowicza są w dalszym ciągu przedmiotem zachwytu publiczności.
