Niepełnosprawni tworzą swój teatr
XVII Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Odbywające się w Poznaniu 17. Biennale Sztuki dla Dziecka zdominowała sztuka adresowana do najmłodszego odbiorcy i twórczość ludzi niepełnosprawnych.
Mimo deszczowej pogody biennalowe życie toczy się zgodnie z wyznaczonym rytmem na Cytadeli. Większość warsztatów miast pod chmurką, odbywa się w specjalnych namiotach i kontenerach. Miałem szczęście, że kiedy zjawiłem się na Cytadeli zaświeciło słońce i nie dotarła grupa przedszkolaków na warsztaty prowadzone przez Erwina Stache z Niemiec.
Na kilkanaście minut stałem się dzieckiem i mogłem poczuć magię tworzenia dźwięków z przedmiotów codziennego użytku i elektroniki. Mogłem poczuć się dyrygentem wielkiej orkiestry, która gra tak, jak ja będę nią kierował, jeżdżąc specjalnym wózkiem, rikszą (?). Kto posmakował tej zabawy, powinien koniecznie pójść do Muzeum Instrumentów Muzycznych, gdzie trwa wystawa "Gesty - dźwięki - ruch".
Dotychczasowym wydarzeniem biennalowym (festiwal trwa do soboty) był z całą pewnością występ Teatru Maatwerk z Holandii, który tworzą aktorzy niepełnosprawni intelektualnie. "Camping" [na zdjęciu] to opowieść o tym, co może zdarzyć się podczas wyprawy turystycznej. Wydawałoby się, że ta bardzo realistyczna historia, powielająca zaobserwowane u dorosłych zachowania, odwołująca się do dobrze znanych aktorom rytuałów, nie zaskoczy nikogo. Tymczasem finał okazał sie na tyle surrealistyczny, że wygrał z deszczem. Był tak zaskakujący, a przy tym atrakcyjny teatralnie, że nikt nie uciekł pod parasole.
Szkoda, że nie udało mi się zobaczyć występu Teatru 21 z Warszawy, który pokazał na Biennale "Alicję. Rozprawa 14/06" (tworzą go aktorzy z zespołem Downa i autyzmem).
Ciekawie wypadł integracyjny projekt "Tacy sami", który w formie warsztatu realizowały poznańskie aktorki - Irena Lipczyńska i Elżbieta Węgrzyn.
Temat teatru tworzonego przez niepełnosprawnych miał swoją kontynuację teoretyczną podczas sesji naukowej towarzyszącej biennale. Agnieszka Piasecka mówiła o potrzebie wyrażania się przez teatr ludzi niepełnosprawnych, ich możliwościach i uczciwości reżyserów, którzy z nimi ten teatr współtworzą.
