Zbliża się jubileusz opery
W sobotę, 6 czerwca, opisaliśmy plany nowego dyrektora opery Michała Znanieckiego, który od 1 lipca zastąpi odchodzącego Sławomira Pietrasa. 8 czerwca na ręce marszałka województwa trafił list otwarty czterech byłych dyrektorów opery w sprawie podwójnego jubileuszu Teatru Wielkiego w Poznaniu.
List otwarty do Pana Marka Woźniaka, Marszałka Województwa Wielkopolskiego
W latach 2009 i 2010 Teatr Wielki im. Stanisław Moniuszki w Poznaniu będzie obchodził dwie ważne rocznice: 90-lecia istnienia jako scena polska, "Teatr Wielki miasta Poznania", oraz 100-lecia gmachu operowego w naszym mieście - niemieckiego Teatru Miejskiego. Celem, który sobie stawiamy, jest przypomnienie tych rocznic, wskazanie ich doniosłości zarówno dla obrazu historii kultury muzycznej Poznania i jej związków z kulturą niemiecką, wymuszonych sytuacją historyczną przed 1919 rokiem i w czasie II Wojny Światowej,jak i dla tworzenia nowej perspektywy dla Poznańskiej Opery w czasach współczesnych, w Polsce dla kultury trudnych ekonomicznie i artystycznie.
Scena poznańska, przechodząc zmienne koleje losu, w wielu okresach swej działalności była sceną nie tylko sztuki, ale i myśli, nadając ton innym teatrom operowym w Polsce.
W latach szczególnej szczęśliwości, kiedy to pozycję Teatru Wielkiego w Poznaniu budowali wybitni dyrygenci, śpiewacy, tancerza choreografowie, scenografowie i reżyserzy, poznański "Gmach pod Pegazem" uchodził za czołową scenę w kraju. To, czym przede wszystkim miał okazję szczycić się nasz Teatr, to niesłychanie bogaty i zróżnicowany repertuar, zarówno wielkiej tradycji europejskiej XVIII i XIX wieku, jak i twórczości współczesnej z niezapomnianą inscenizacją "Czarnej maski" Krzysztofa Pendereckiego na czele. O randze poznańskiej Opery świadczyły liczne zaproszenia do udziału w prestiżowych festiwalach: Praske Jaro, Maifestspiele Wiesbaden, The Brighton Festiwal, Warszawska Jesień czy Dresden Musikfestspiele.
Wyrazem hołdu dla tej wspaniałej i inspirującej przeszłości, tak różnorodnej i politycznie powikłanej, powinny zostać oba wspomniane Jubileusze. Byłaby to okazja do odnowy i powrotu do najlepszych tradycji "Gmachu pod Pegazem", by znów rozniecał emocje, pobudzał do myślenia, a realizacje przedstawień najego deskach prowokowały dyskusje i spory. By stał się, jako Teatr, bliski całemu środowisku kulturalnemu regionu i miasta, źródłem kulturotwórczego fermentu.
Celem Jubileuszy winna być wielostronna i głęboko przemyślana prezentacja osiągnięć pokoleń artystów, ze szczególnym uwypukleniem naszych dzisiejszych możliwości, idei, które nam przyświecają, tematów ważnych dla współczesnego człowieka, o których opowiada sztuka operowa. Niech ten splot sztuki i myśli będzie zasadniczym fundamentem, na którym powstaną jubileuszowe projekty. Niech te projekty będą także wyrazem solidarnej współpracy instytucji i twórców Poznania, by wyzwolić wciąż jeszcze istniejący olbrzymi potencjał artystyczny, techniczny i organizacyjny Teatru.
Ponieważ, jak dotąd, nie usłyszeliśmy wyraźnego i donośnego głosu w sprawie obu rocznic Teatru, pragniemy, by nasz list stał się życzliwym wezwaniem dla Pana Marszałka, Władz i środowiska kulturalnego Miasta Poznania oraz nowej Dyrekcji Teatru Wielkiego, która stanie niebawem przed niepowtarzalną szansą budowy nowej przyszłości naszej Opery.
Mieczysław Dondajewski, Maciej Jabłoński, Jan Kulaszewicz, Władysław Radomski
