Na Zachodzie
Najnowszy spektakl toruńskiego teatru wprowadza nas w ciemny świat irlandzkiej prowincji, jakże jednak... polskiej. Postacie dramatu Martina McDonagha "Samotny Zachód" żyją po to, żeby się dręczyć.
Akcja "Samotnego Zachodu" rozgrywa się w jakiejś zapomnianej przez Boga dziurze irlandzkiej. Reżyserka Iwona Kempa wraz ze scenografem Tomaszem Polasikiem nie musieli absolutnie wysilać się w kwestii odniesień do polskich warunków. Na scenie widzimy stare kredensy z plastikowymi figurkami Matki Boskiej (które można napełnić wodą) zwieńczone krucyfiksem, wyglądają jak ołtarz. W jego "tabernakulum" przechowuje się bimber zamknięty w puszce jak hostia. Z nie mniejszym namaszczeniem jest on zresztą konsumowany przez bohaterów sztuki. Bimber w tej sztuce zastępuje wodę.
- Co to za przeklęte miejsce? - zastanawia się Ojciec Welsh (Jarosław Felczykowski), ksiądz targany kacem i rozpaczą. - Bracia rzucają się sobie do gardeł, dziewczyny handlują bimbrem, a mordercy chodzą wolno.
Bohaterowie sztuki bracia Coleman Connor (Sławomir Maciejewski) i Valene Connor (Paweł Tchórzelski) żyją po to, żeby się dręczyć. Valene wie, że Coleman kocha pewną dziewczynę. Dziewczyna ma zwyczaj trzymania ołówka w ustach zaostrzonym końcem. Tuż przed randką z Colemanem, Valene popchnie dziewczynę. Ołówek przebije jej migdały... W rewanżu Coleman obetnie uszu psu brata. Spirala okrucieństwa między nimi nie ma końca jak w filmach Tarantino (zresztą sam McDonagh przyznaje się do fascynacji twórczością tegoż). I tak, jak u Tarantino rzeczy straszne toczą się obok błahostek. Wywołuje to wielki śmiech na widowni, ale to trochę tak, jakby się śmiać z bohaterów wstrząsającego polskiego dokumentu "Arizona", gdzie w zapadłej wsi ludzie zrobią wszystko za łyk taniego wina. Bracia Coleman, bardzo starannie sportretowani przez Maciejewskiego i Tchórzelskiego, wywołują ten rodzaj śmiechu, który łatwo przechodzi w przerażenie.
