Aktorzy w Czechowie
Że tegoroczne Spotkania skończyły się trochę smutno, wina w tym Antoniego Czechowa, a zasługa Jerzego Jarockiego. "Wiśniowy sad" rozegrał on w tonach tak dyskretnych, że aż zimnych. Był to Czechow bardzo mądry, bardzo smutny i bardzo wyżarzony. Tak, jakby wszystko się tu skończyło, zanim się zaczęło. Jest przecież faktem niewątpliwym, iż w znakomitym tercecie reżyserskim krakowskiego Teatru Starego (właściwie ostatni to już dziś moment, że można o tercecie jeszcze mówić, wyrwa po Swinarskim nabrzmiewa coraz czarniejszym kirem) wypracował sobie Jarocki styl własny, kto wie, czy nie zdeterminowany poniekąd osobowościami wielkich partnerów, którzy jemu pozostawili miejsce właśnie na ową specjalizację w uczuciach wydestylowanych, w namiętnościach poddanych rygorowi myślowej oschłości?!
"Wiśniowy sad" jest udanym przykładem tego stylu. Służy on także aktorom, którzy pod reżyserską opieką Jarockiego osiągają pełną finezyjność rysunku psychologicznego. "Wiśniowy sad" rozegrali jako przypowieść o ludziach przegranych, którzy od świadomości klęski pragną ratować się marzeniem, żartem, pozorowaną aktywnością. Postawę pierwszą reprezentuje Kaniewska Ewa Lassek gra ją jako wielką nieobecną, plan fikcyjnych rojeń nakłada się tu z tragiczną siłą na plan czynności realnych; żartem broni się przed życiem Szarlotta, kapitalnie naszkicowana przez Zofię Więcławównę: pozorowana aktywność Gajewa znalazła w ujęciu Wiktora Sądeckiego wyraz niby sentymentalny, a niemal komediowy.
Naprzeciw ludziom przegranym ci, co wygrywają. Inteligentny, prozaiczny, mimo wszystko brutalny Lopachin (Edward Lubaszenko). I Trofimow - ten któremu Czechow wróży, że zdobędzie świat po wygniciu Łopachinów (Jerzy Radziwiłłowicz). Właściwie należałoby przepisać cały afisz. Ten recenzencki frazes w wypadku spektaklu Jarockiego odzyskuje swe prawo obywatelstwa.
