Sztuczne jest piękne
"Niewina" w reż. Pawła Miśkiewicza w Starym Teatrze w Krakowie. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Te słowa padają już na wstępie, a potem jest sztucznie, jeszcze bardziej sztucznie... "Niewinę" na Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych przywiózł Stary Teatr z Krakowa.
To dramat, czy może tragifarsa, która się zaczyna i na końcu, po 3 godzinach i 25 minutach znów się... zaczyna. A w środku, na początku przerwy, przenosi się na widownię. Dziewczyna z pasją opowiada o chłopaku, o swoim i jego nieszczęściu. Sztuka Dei Loher, określanej jako najciekawsza dramatopisarka obszaru niemieckojęzycznego, to lawina słów wypowiadanych przez postacie tyle dziwne, co boleśnie prawdziwe. Każda za czymś goni z nadzieją na szczęście, albo zwyczajną egzystencję.
Dwaj nielegalni emigranci (postacie śmieszne i wzbudzające litość stworzyli Jan Peszek i Zbigniew W. Kaleta) nie pomogli kobiecie, która weszła do morza, by się utopić, bo uświadomili sobie, że mogłoby się to źle skończyć dla nich. Upiorna teściowa (świetnie szarżująca Iwona Bielska) chora na cukrzycę wyobraża sobie, że porządny wybuch mógłby zmieść wszystko, co jej przeszkadza w życiu, wzdycha więc: "żebym pracowała na stacji benzynowej". Zdziwaczała starsza pani tak bardzo tęskni za macierzyństwem (znakomita rola Magdy Jarosz), że przyznaje się do bycia matką każdego z przestępców, o którym przeczyta w gazecie. Zjawi się jeszcze jakaś nawiedzona filozofka, pracownik firmy pgrzebowej i parę innych osób. Ten pokręcony ludzki pejzaż jest tak bardzo nasz i tak za bardzo udziwniony, że aż męczy i nuży.
Siłą krakowskiej inscenizacji nie jest tekst sztuki, ale sposób przełożenia go na obrazy. Reżyser Paweł Miśkiewicz dokonał mistrzowskiego wyczynu. To misterna układanka rozgrywająca się wokół jednego rekwizytu jakim jest wielki kontener, który pomieści wszystko, co ludzkie i nieludzkie. Opisywanie świata, w którym winy nie muszą być winami mocno trąci udawaniem. Sztuczne jednak nie jest piękne.
