Artykuły

Dziękuję. Może to proste i trochę banalne słowo, ale od­zwierciedla tak wiele treści... Dziękuję więc Wojciechowi Pszoniakowi za wieczór w ponie­działkowym Teatrze Telewizji. Sztuka "Siedem pięter". Autor Buzzati. Ja - skurcze wzruszenia w gardle, głęboka refleksja, ogromne napięcie. Dziękuję za to i autorowi, i odtwórcy głównej roli (nic nie ujmując pozostałym aktorom). Dziękuję za wizję ży­cia, za realizm postaci. Nie wiem, czy to mądrze brzmi, ale dziękuję za solidną dawkę pesymizmu, za sugestywne przedstawienie fatum ciążącego nad losem człowieka. Dziękuję za dobitne uświadomie­nie nieuchronności... To było mocne, straszne i trudne przeży­cie, ale ważne i konieczne. Uważam za absolutną zasługę Wojciecha Pszoniaka to, że każda minuta tego spektaklu zapadła mi głęboko w pamięć. Podobnie zre­sztą i inne kreacje tego wszech­stronnego, zaangażowanego i natu­ralnego aktora. Dużą przyjemność sprawia mi również słuchanie go i oglądanie we wspaniale prowadzo­nych, ciepłych wykładach "Telewi­zji lekkiej, łatwej i przyjemnej". Chylę czoło przed jego niewymu­szonym luzem, uśmiechem i serdecznością. Jeszcze raz - dziękuję. Byłam dzięki niemu bliżej nieba... A teraz schodzimy na ziemię. Jest mecz, właśnie trwa. Gra Polska z Hiszpanią. Tylko... gdzie się po­dział Dariusz Szpakowski? Dlacze­go zamiast jego silnego i energicz­nego głosu słyszę nerwowe sapanie i chuchanie w mikrofon? Dlaczego porządne, merytoryczne przygoto­wanie Szpakowskiego ustępuje miejsca sztucznej erudycji? Ko­mentator Janusz Basałas chyba sta­nowczo za bardzo przejmuje się meczem. Potrzeba trochę dystansu, spokoju. Po co te wrzaski! I tak jest gorąco. Mam więc prośbę: ten mecz już się kończy, ale będą i na­stępne. Niech pan, panie Dariu­szu, zasiądzie na swym komenta­torskim stanowisku! Przyzwy­czaiłam się, a poza tym Pan ma chyba powołanie... (jeśli już mówimy o niebie...)