Teatr w butelce
"Ta cisza to ja..." w reż. Dariusza Szady-Borzyszkowskiego w Teatrze Kamienica w Warszawie. Pisze Agata Grabau w Przeglądzie.
Monodram "Ta cisza to ja" przedstawia historię człowieka, który przed laty miał przed sobą ogromne możliwości, mógł wspiąć się na szczyt, ale za butelką podążył na dno, z którego nie ma już odwrotu. W roli pijaka opowiadającego swoją historię występuje Jacek Kawalec, dotychczas niewielu osobom kojarzący się z teatrem. Przyzwyczaił widzów do ról filmowych i udziału w programach telewizyjnych, teraz niespodziewanie daje się poznać z zupełnie innej strony. Jako alkoholik, zmęczony życiem i nałogiem, zaskakuje, wzrusza i bawi, znakomicie radząc sobie z największym aktorskim wyzwaniem, jakim jest monodram. Można mu zarzucić jedynie to, że nawet charakteryzacja i kilkudniowy zarost nie postarzą go i nie zmienią jego twarzy wiecznego chłopca w zniszczoną facjatę starego nałogowca.
Jak tworząc historię upadku, nie opisać go nudnym moralizowaniem? I jak napisać pijacką tragifarsę, nie ulegając łatwej pokusie śmiechu z bełkoczącego, potykającego się pijaka? Trio Należyty, Szada-Borzyszkowski, Kawalec stworzyło sztukę przejmującą, a przy tym zabawną i wymagającą od widza dużego obycia teatralnego. Scenariusz monodramu krąży bowiem wokół rozmaitych motywów scenicznych. Bohater był dawniej aktorem i w głębi duszy nadal nim jest, mówi zatem Mickiewiczem (spektakl rozpoczyna się pijacką trawestacją "Wielkiej Improwizacji"), Szekspirem, Czechowem... To znany skądinąd chwyt teatru w teatrze, ale teatru skrzywionego, zniszczonego, oglądanego przez dno butelki. A my, widzowie? Jesteśmy w tym spektaklu zaczepianymi na ulicy przechodniami, świadkami każdej z nowych ról bohatera. Jesteśmy terapeutami, którzy mają wyciągnąć go z nałogu. A przede wszystkim - kołem anonimowych alkoholików, uczestnikami jego terapii, wraz z bohaterem doznającymi upokorzeń i tęskniącymi za miłością.
