Miłość aktoida
PRAPREMIERA polska "Comic potential" Alana Ayckbourna oczekiwana była z dużym zainteresowaniem z wielu względów. Popularny i ceniony w świecie brytyjski dramaturg, autor inteligentnych komedii (jego wielki przebój teatralny "Jak się kochają w wyższych sferach" grany był przed laty także we Współczesnym) stanowił gwarancję, że widz otrzyma nie tylko atrakcyjną zabawę, ale i materiał do refleksji. "Komiczna siła" (przetłumaczona przez Małgorzatę Semil specjalnie dla Teatru Współczesnego) potwierdziła tę złożoność oferty.
Dodatkową atrakcją był też dla wielu udział w spektaklu Marii Seweryn, zwłaszcza że jej poprzednia szczecińska rola (Nadia w "Polaroidach") bardzo się tutaj podobała. Wśród premierowych widzów znalazł się tym razem i Andrzej Seweryn, który zresztą następnego wieczoru, na tej samej scenie, czytał fragmenty "Dziennika" Witolda Gombrowicza. Znakomity aktor obserwował przedstawienie z uwagą, skrzętnie cały czas notując: zapewne profesjonalne uwagi dla córki występującej w "Komicznej sile" w roli głównej. Grany przez nią aktoid - czyli aktor android - MK 5555 (w wersji uczłowieczonej: Emka) to trudne, wielopiętrowe zadanie aktorskie. Maria Seweryn wywiązała się z niego dobrze.
Komedia Ayckbourna, rozgrywającą się w nieodległej przyszłości, a w gruncie rzeczy współcześnie, jest tylko z lekka podkolorowana futurologicznie. Opowiada o świecie telewizyjnych realizatorów tzw. mydlanych oper i tasiemcowych seriali (świetny Jacek Polaczek w roli ich reżysera Chandlera Tatę). Porządek tego świata zbudowanego z rutyny, kiczu oraz mechanicznych zachowań (żywych aktorów zastąpiły aktoidy) zakłóca miłość Emki i Adama (sceniczny debiut Krzysztofa Czeczota).
Spektakl, będący opowieścią o granicach człowieczeństwa, o sensie aktorstwa - tego scenicznego i życiowego - urządzono w scenerii typowej dla teatru Augustynowicz (filmowe studio pełni tu rolę otwartej i umownej przestrzeni).
Sądząc po reakcjach widzów i długich mocnych oklaskach w finale, podobał się i może liczyć na spore powodzenie.
