Skleroza autorytetu
Rodzice zawsze mieli kłopoty z dziećmi. I na odwrót. Stąd tylekroć opisywana walka pokoleń, wzajemne urazy i niechęć. Znaleźć język porozumienia niełatwo, zwłaszcza kiedy model wychowania opiera się na autorytecie wzmacnianym przemocą. Nie może to prowadzić do niczego dobrego.
Autorytet nieuchronnie cierpi na sklerozę. Szczególik nie autorytet formalny, niepoparty autentycznym przywództwem duchowym. O tym jest "Przebudzenie wiosny" Franka Wedekinda, zaskakująco współczesny dramat sprzed wieku. To przedziwne, jak niewiele się zmieniło w stosunkach dzieci-dorośli, jak zatrzymał się czas, jak spetryfikowały wyśmiewane tyle razy gesty bezradności i pozornej przewagi cierpiących na hipokryzję, zdziecinnienie i bezruch myśli reprezentantów w szacownych elit umysłowych: nauczycieli, lekarzy, prawników.
W Polsce "Przebudzenie wiosny" brzmi jeszcze silniej, jeśli zważyć, jak głęboko cofnęliśmy się w postępach edukacji seksualnej, wprowadzania w świat dorosłości cielesnej, od czasu gdy triumfujące zahamowania Kościoła panującego powróciły w glorii i chwale do programów szkolnych. Już tylko dlatego ten spektakl taki jest ważnym dokonaniem, choć ważny jest także ze względu na realizację. Reżyserka bez natręctwa pedagogicznego odsłoniła z siłą niepokoje młodości, których nikt tak celnie jak Wedekind nie potrafił do tej pory opisać. Młodzi aktorzy nasycili postacie autentyzmem, a ich starsi koledzy niezawodnie podmalowali charakterystycznością stetryczałych i jałowych umysłowo nauczycieli, bezradnych rodziców (z pozornie nowoczesną matką Maurycego, brawurowo naszkicowaną przez Olgę Sawicką i Sławomira Packa jako jej despotycznego męża, prawnika i rzecznika dyscypliny). Tajemniczą postać Człowieka w Masce zagrał Adam Woronowicz - to jemu przypada rola przewodnika, który ma wyprowadzić młodych z niewoli przesądów i osaczenia. Czy może mu się to udać? W Polsce? I kim jest? Aniołem, diabłem, a może tylko niespełnionym marzeniem?
