Edith i Marlene
Postać zmarłej przed ponad trzydziestu laty Edith Piaf stała się źródłem inspiracji dla wielu artystów. Nie dlatego, że była to bez wątpienia największa indywidualność francuskiej piosenki ostatniego półwiecza, ale przede wszystkim ze względu na dramatyczne powikłanie jej życia.
Uliczna śpiewaczka Edith Gassion została odkryta przez właściciela klubu Gerny's Louisa Leplec,który wykreował wizerunek pieśniarki i wymyślił jej artystyczny pseudonim "Piaf" w paryskim żargonie oznaczający szarego wróbla.
Piaf zyskała popularność i rzesze wielbicieli ale odtąd jej życie naznaczyły niefortunne bądź zgoła nieszczęśliwe związki uczuciowe, nadużywanie alkoholu, problemy z narkotykami. Okresy gorączkowej pracowitości przeplatane były epizodami załamań i chorób. A wszystko to tworzyło wrażenie, jakby artystka chciała się spalić i zatracić w sztuce i poszukiwaniu miłości.
Śpiewała o miłości i miłość budziła, dlatego po jej śmierci (11 października 1963 roku) na paryski cmentarz Pere-Lachaise odprowadzał ją ponadstutysięczny tłum.
Życie Piaf było już tematem kilku sztuk i scenariuszy scenicznych. Marta Meszaros i Eva Pataki swój oparły na dwóch postaciach. Bowiem życie Edith obserwuje i komentuje równie wielka gwiazda estrady i ekranu tych czasów Marlene Dietrich. Scenariusz nosi podtytuł "epizody z życia i przyjaźni dwóch gwiazd", akcentując tym, że opowiadana historia nie pretenduje do dania wyczerpującego obrazu życia artystek, ale koncentruje się na paru zdarzeniach.
Dramaturgia zbudowana została na kontraście osobowości. Z jednej strony córka pruskiego oficera Maria Magdalena von Losch, światowa gwiazda kina, uosobienie kobiecości tamtych czasów, postrzegana jako kobieta chłodna, wyrachowana - i Piaf - żywiołowa, nie kryjąca swych proletariackich korzeni, brzydka i natchniona. Ten kontrast przenosi się również na sposób uprawiania sztuki - namiętny, "amatorski" ze strony Piaf i pełen profesjonalnego zdystansowania u Dietrich.
Marlenę staje się mentorką i przyjaciółką Edith, pomagając jej w chwilach załamań zarówno zawodowych, jak i uczuciowych.
Ale przecież najważniejsza i tak pozostaje sztuka obu artystek, a zatem istotniejsze niż objaśniające akcje dialogowe scenki są piosenki Piaf i Dietrich - utwory, których mistrzowskie wykonanie stawia wszystkim naśladownictwom bardzo wysokie wymagania. W telewizyjnym spektaklu oryginalne kreacje stworzyły grająca Piaf Beata Fudalej i Grażyna Szapołowska jako Marlenę Dietrich.
