Artykuły

Jakaś starsza pani dała mi ostatni, czterdziesty pierwszy numer "Życia Literackiego" nie chcąc nic w zamian, więc wziąłem. Przyczyną tego wzięcia był również artykuł Jana Pawła Gawlika pt. "Telewizja chce się podobać", który został zapowiedziany na pierwszej stronie, co od razu zauważyłem. Niestety, okazało się, że Gawlik pisze o telewizji bułgarskiej, więc spuściłem oczy niżej, gdzie pokazała się recenzja Romana Szydłowskiego pod jakby grafomańskim tytułem "Straszliwe wnętrzności władzy", więc zainteresowałem się całością. Najpierw Szydłowski pisze, że w teatrze ton nadaje Kazimierz Dejmek, nie wyjaśniając bliżej powodów, a następnie zabiera się do zrecenzowania "Terrorystów" Iredyńskiego, wystawionych właśnie w tym teatrze. Problematykę sztuki rozpracowuje Szydłowski w ten sposób: "Iredyński stawia sobie zasadnicze pytanie...", po czym sprytnie, jednym tchem wymienia kilkanaście pytań, co załatwia mu sprawę całego jednego akapitu. Kiedy już wyczerpuje umysł z pytań, jakie mógł zadać w sztuce autor, stwierdza: "Oto tylko część pytań, jakie stawia Iredyński. I nie daje odpowiedzi".

Gdyby w tym miejscu recenzent urwał, dosoliłby nieźle autorowi i błyskotliwie skończył. Szydłowski jednak marnuje szansę i przerzuca robotę na widzów, którzy powinni wszystko przemyśleć. Następnie poświęca akapit temu wszystkiemu, z czym "Terroryści" mogą mu się kojarzyć, oczywiście jeśli chodzi o klasykę teatralną. Pisze: "Wydaje się przez chwilę, jakby słychać było dalekie echo dialogu Pankracego z Leonardem z "Nie-Boskiej komedii". Potem zaś narzucają się coraz częściej skojarzenia ze "Śmiercią gubernatora". No więc kto w sumie, panie Romanie, Krasiński czy Kruczkowski? Również w "Refleksach" ceni się pańską popularyzatorską, mrówczą pracę na rzecz teatru, ale czasy są takie, że trzeba się decydować na jedno.