"Lekkomyślna siostra"
Wznowienie w Londynie "Lekkomyślnej Siostry" Włodzimierza Perzyńskiego należy zapisać na dobre Teatru im. Słowackiego. "Lekkomyślna Siostra" należy do klasycznego repertuaru współczesnej komedii, polskiej. Mimo, że napisana została 25 czy 30 lat temu, nic nie stracili ze swych walorów scenicznych. Tematyka - czego się obawiano - wcale myszką nie trąci. Kobieta, która porzuca męża, dziecko i własne środowisko, by wyrwać się na szerszy świat i znaleźć w tym świecie oparcie w bogatym i starym kochanku i dziś naraża się na różne
konflikty. Napięcie tych konfliktów jest jednak znacznie mniejsze, niż było przed 30 laty. Charakter ich jest również inny. Widownia od podniesienia kurtyny nie ma złudzeń, że rzecz nie dzieje się dziś, lecz dobre - wczoraj. Sprawę wyjaśniają stroje z fin de siecle'u, skromne, lecz z jednym wyjątkiem; dobrze zrobione.
"Lekkomyślna siostra" cieszyła się w Polsce olbrzymim powodzeniem. W Warszawie tytułową rolę grały aktorki tej miary co Mila Kamińska i Maria Modelewska. Helenę kreowała Przybyłko-Potocka, kuzynkę Topolskich - Mira Zimińska. Bodajże w "Lekkomyślnej siostrze'' zapowiedział sir jako wschodzący gwiazdor sceny polskiej Junosza-Stępowski.
Teatr im. Słowackiego zaprezentował nam zespół aktorów dobrze znanych i jeden nowy nabytek dotąd nieznany. Po raz pierwszy w "Lekkomyślnej siostrze" wystąpiła p. Ustarbowska, aktorka teatru w Grodnie i Łodzi, odtwarzając rolę Heleny.
Rola ta , nie jest wprawdzie rolą tytułową, za to główną. Helena przez 4 akty nie schodzi prawie ze sceny. Helena bowiem symbolizuje najwierniej kołtuńską moralności swej epoki. U boku swego męża Henryka Topolskiego, (p. Karpowicz) przemysłowca, chce uchodzić za wzór wszelakich cnót i dlatego rzuca na lekkomyślną Marie (p. Arczyńska) słowa najcięższych potępień, co nie przeszkadza jej na flirt z typem spod ciemnej gwiazdy Olszewskim (p. Rymsza-Szymański), który za "miłość", ofiarowywaną Helenie, każe sobie przez nią płacić. Na tej roli komedia stoi. Aktorka, która "kładzie" te rolę kładzie sztukę.
Pani Ustarbowska zagrała rolę Heleny doskonale. Ujęła typ właściwie i do końca grała konsekwentnie. A przy tym wniosła coś,co jest tak ważne i nie jest, niestety, udziałem wszystkich aktorów, grających na naszych scenach emigracyjnych: umiejętniść operowania głosem i dykcją.
Tytułowa rola Marii w starannym wykonaniu p. Arczyńskiej ujęta została zbyt melodramatycznie. Nie czuć w Marii buntu natury bujnej, poetyckiej, która chciała się wyrwać z męczącego ją środowiska i od męża, za którego ją wydano. Marin ucieka do Wiednia nie tylko dlatego, że ciągną, ją tam zmysły. Ona dusi się w swym środowisku.
Trudną i niewdzięczną rolę porzuconego męża, Władysława, odtwarza, oczywiście bez zarzutu p. Butscher. Rolę Henryka Topolskiego, męża Heleny, gra p. Karpowicz. Niestety, jego przyrodzone ciepło, którego nie jest w słanie się pozbyć, przeszkadza mu przeoblec się w skórę przemysłowca myślącego wyłącznie o pieniądzach. Jes1 w każdym razie bardzo dobrodusznym przemysłowcem.
Dwie miłe niespodzianki to p. A. Iwanowska w roli kuzynki Topolskich, plotkującej starej panny i p. R. Hopen. w roli Janka Topolskiego, młodego, "zimnego drania", puszczającego pieniądze, szukającego posażnej panny i źródeł pokrycia stale rosnących długów. Pani Iwanowska pokazała w lej roli nieznane dotąd zdolności aktorki charakterystycznej. Pan Hopen, który debiutował niedawno w trudnej roli w sztuce Budzyńskiego (Noc przeminęła), zupełnie odmienną role Janka Topolskiego zagrał doskonale. Był powściągliwie groteskowy, uniknął szarży, wywoływał żywe reakcje widowni. Jest dobrym nabytkiem Teatru im. Słowackiego.
Pan Rymsza-Szymański w roli kochanka Heleny został źle ubrany. Jego marynarka przypomina niepotrzebnie liberię. Jego gra nie dorasta, niestety, do poziomu doskonałej partnerki. Ma momenty dobre, lecz tylko momenty.
Publiczność bawi się doskonale i sztuka, zarówno w Londynie, jak na prowincji będzie miała na pewno powodzenie. Gratulujemy reżyserii p. dr Kielanowskiego.
[data publikacja artykułu nieznana]
