27 marca 1901
Złote runo Stanisława Przybyszewskiego
Lwów, Teatr Miejski: prapremiera Złotego runa dramatu w trzech aktach Stanisława Przybyszewskiego.
Pierwsza sztuka Przybyszewskiego napisana po polsku – wydana wkrótce wraz z jednoaktowym epilogiem Goście jako dylogia Taniec miłości i śmierci – ukazywała fatalną siłę popędu seksualnego poprzez destrukcyjne skutki kilku cudzołóstw. Dramat rozgrywa się w uzdrowisku a jego główną postacią jest dyrektor sanatorium i lekarz Gustaw Rembowski powracający z zagranicznej podróży. Rembowski miał romans z żoną swego współpracownika Łąckiego i w związku tym urodziło się dziecko. Porzucił jednak kochankę i poślubił Irenę, która zdradziła go z kolei z literatem Przesławskim. Ponieważ Rembowski dowiaduje się, że sam został spłodzony w wyniku zdrady matki z Ruszczycem, w zakończeniu sztuki – tak jak trzydzieści lat wcześniej jego niebiologiczny ojciec – popełnia samobójstwo w godzinie wskazanej na zegarze przez Nieznajomego.
Złote runo, któremu zarzucono niemoralność, stało się przedmiotem interpelacji w Radzie Miasta Lwowa i zostało po trzech spektaklach zdjęte z afisza, a do repertuaru powróciło dopiero jesienią w poprawionej wersji. Ale jeszcze w tym samym roku dramat został wystawiony w Krakowie (11 maja), w Łodzi w reżyserii autora (28 listopada), w Warszawie (6 grudnia) i w Lublinie (20 grudnia).
Rafał Węgrzyniak