Teresa Belczyńska
BELCZYŃSKA Teresa, secundo voto Korzeniecka, tertio voto Gurbska (29 maja 1935 Warszawa – 27 czerwca 1996 Warszawa),
aktorka.
Była córką Zygmunta Belczyńskiego i Zofii ze Smoczyńskich; jej drugim mężem był Konstanty Korzeniecki (ślub 28 czerwca 1969 w Warszawie; rozwód w 1976), trzecim Krzysztof Gurbski, prawnik (ślub 3 października 1987 w Warszawie). Studiowała w Warszawie: na Wydziale Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muczycznej im. Chopina u Z. Brégy i na Wydziale Estradowym Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, który ukończyła w 1957. W czasie studiów, w 1956–57, występowała w kabarecie Klaps. W sezonach 1957/58–1978/79 była aktorką Teatru Syrena w Warszawie (do kwietnia 1958 jeszcze Teatr Satyry Buffo, połączony potem z Syreną). Wystąpiła w takich rolach, jak: Julia (Madame Sans-Gêne, 1958), Renata (Mąż Fołtasiówny, 1959), Florita (Jego ekscelencja, 1963), Joanna (Latające dziewczęta, 1965), Irka (Emil i detektywi, 1966), Maryna (Szklane wesele, 1967), Maggy (Bądź moją wdową, 1975) oraz w większości programów składanych. Z Teatrem Syrena występowała w ZSRR (1960) i Czechosłowacji (1963); współpracowała też z Pagartem i wyjeżdżała na występy do Brukseli, Antwerpii (1965), Berlina (1966), USA (1967). Miała dobre warunki sceniczne (wysoka, szczupła brunetka), talent estradowy, ciekawie interpretowała piosenki, toteż jej występy cieszyły się powodzeniem u publiczności.
Potem na jakiś czas porzuciła scenę. Po powrocie występowała z własnymi recitalami pod patronatem Estrady. Ludwik Sempoliński, pod wrażeniem jej kunsztu interpretacji piosenek, wspominał jeden z takich występów:
zachwycony byłem jej piętnasto- czy dwudziestominutowym show, opartym na wiązance międzywojennych piosenek w modnym obecnie stylu retro. Wykonanie na najwyższym poziomie. Wyglądała na tle zespołu jak gwiazda pierwszej wielkości.
W 1982–84 należała do zespołu Teatru na Targówku w Warszawie, a w 1984–91 Teatru Rozmaitości; na tych scenach zagrała m.in.: Mamusię Muminka (Lato Muminków, 1984), Kobietę doświadczoną (Na czworakach, 1985), Persefonę (Orfeusz Anny Świrszczyńskiej), Maniewiczową (Żabusia), Panią Ramc (Skrzydła) – 1986; Fiokłę Iwanowną (Ożenek, 1987). Od 1 września 1991 przeszła na emeryturę.
W 1966–88 wystąpiła w niewielkich rolach w kilku filmach telewizyjnych i kinowych.
Bibliografia
Almanach 1995/96; 20 lat T. Syrena (il.); Michalski: Piosenka; Sadowy; Sempoliński: Druga połowa (il.); T. Syrena 1945–70 (il.); T. Syrena 1947–2007 (il.); Warsz. szkoła teatr.; Gaz. Wyb. 1996 nr 102, 136; Sł. Powsz. 1977 nr 122 (wywiad z B.); Życie Warsz. 1996 nr 102, 107; Akt ślubu nr I/1267/1969, nr V/1413/1987 oraz zgonu nr V/1354/1996, Arch. USC Warszawa; Akta (fot.), ZASP; www.filmpolski.pl
Ikonografia
Fot. – Bibl. Nar., IS PAN, ITWarszawa, NAC.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. 1, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
