Jan Majerski
MAJERSKI Jan (działał 1909-1923), śpiewak. Był synem Stanisława M. i Justyny z Kopczyńskich, bratem kompozytora Tadeusza M., mężem Bronisławy Hardeckiej, potem Bubaski Januskovic. Uczył matematyki i fizyki w lwow. szkole realnej, a potem w IV gimnazjum. Jego niezwykle mocny i piękny tenorowy głos zwrócił uwagę znawców. Podjął naukę śpiewu we Lwowie, nast. w Krakowie u A. Bandrowskiego (1908-09) i w 1909 wystąpił w Filharmonii Warszawskiej. Uzyskawszy stypendia rządu galicyjskiego i austr. min. oświaty, a także pomoc M. Battistiniego, dalej kształcił się we Włoszech i Paryżu (tu m.in. u Jana Reszke). We wrześniu 1911 wystąpił na koncercie w Antwerpii, śpiewał m.in. "Krakowiaka" S. Moniuszki. Jego debiut scen. odbył się prawdopodobnie w lwow. T. Miejskim 12 V 1912 w partii Radamesa w Aidzie. Po kilkakrotnych występach w tym teatrze wrócił do Francji i w operze paryskiej 30 VIII 1912 zaśpiewał z powodzeniem partię Samsona ("Samson i Dalila"), a w 1913 odnosił tu sukcesy jako Radames w "Aidzie". Miejscowa prasa z uznaniem podkreślała siłę, czystość i melodyjność jego głosu, nazywając go śpiewakiem-wirtuozem ("Przegląd Muzyczny" 1913). Ze sceną paryską związany był trzyletnim kontraktem. W styczniu 1914 gościnnie śpiewał partię tyt. w "Tannhauserze w T. Miejskim we Lwowie. Według recenzenta "Gazety Lwowskiej" miał "wielki" głos, który jednak zbytnio forsował, słabiej prezentowały się jego muzykalność i słuch, a ponadto na scenie wykazywał "brak swobody w ruchach i niepewność". Ponadto występował na scenach Grazu, Wiednia (Hofoper), Bukaresztu (Opera Królewska). Po zakończeniu wojny przyjechał do kraju. W kwietniu i maju 1919 wystąpił w swych słynnych partiach Lohengrina ("Lohengrin"), Radamesa ("Aida") i Eleazara ("Żydówka") w operze warsz., a w sierpniu został zaangażowany do zespołu tego teatru, w którym pozostał do 1921. W sierpniu, wrześniu i październiku t. r. na scenie lwow. śpiewał Radamesa i Eleazara; w 1921-22 kilkakrotnie w Poznaniu, prócz partii wymienionych - Cania ("Pajace"), Cava-radossiego ("Tosca"), Manrica ("Trubadur"), a także na recitalach (11 XII 1921 i 20 I 1922) w Bydgoszczy. W 1921-23 dawał koncerty w sali Starego T. w Krakowie. "Dziennik Ludowy" w 1921 odnotował jego sukcesy zagraniczne, m.in. w Londynie, cytując pochlebne rec. tamtejszej prasy ("taki śpiewak to prawdziwa rzadkość, łączy on fenomenalny głos o nieposzlakowanej czystości i znakomitej technice z wysoką kulturą muzyczną"). Potem mieszkał w Jugosławii i prawdopodobnie tam zmarł. Wielkie, bohaterskie partie wykonywał z blaskiem i siłą, cechowała go muzykalność i kultura interpretacji, słynął z efektownego brzmienia w najwyższym rejestrze tenorowej skali.
Bibl.: Kraków muz. 1918-39; Świtała; S. Wolff: L'Opera au Palais Garnier (1875-1962), Paris 1962; Dz. Lud. 1921 nr 198, 205, 206, 213 (cyt.), 219, 235, 236, 240; Gaz. Lwow. 1914 nr 3, 6; Kur. Litew. 1913 nr 43; Kur. Warsz. 1909 nr 71, 1912 nr 3, 1914 nr 145, 1919 nr 114, 135, 141, 148, 233; Prz. Muz. 1911 nr 14, 1912 nr 3, 18, 1913 nr 5; Świat 1912 nr 3 (il.), 37; Tyg. Ilustr. 1912 nr 36 (il.); Tyg. Teatr. 1912 nr 11 (il.); Prosnak: T. Wielki; Informacje Małgorzaty Gołąb, Szczecin.
Ikon.: Fot. - Arch. Dok. Mech.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
