Telewizor pod gruszą
Tegoroczny Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki OPOLE 2010 zamykał koncert pt. "Piosenka jest dobra na wszystko". Idźmy po kolei. Autorem i reżyserem koncertu był Jacek Kęcik. Ten w końcu doświadczony twórca poszedł tym razem po linii najmniejszego oporu. Najwyraźniej uznał, że piosenki Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego obronią się same, niezależnie od tego, jak i w czyim wykonaniu zostanie z nich złożony koncert. I tu się pomylił - piszą Sobczak i Szpak w Tygodniku Angora.
Największym grzechem było to, że całość nie miała żadnej klarownej myśli. Nie było na tę składankę pomysłu. Grażyna Torbicka i Artur Żmijewski nie bardzo wiedzieli, po co okupują scenę. Trudno było dojrzeć w nich konferansjerów, jeszcze trudniej gospodarzy wieczoru. Ot, raz na jakiś czas coś tam bąknęli pod nosem, udając przy tym zdziwienie i zaskoczenie. Z wykonawcami koncertu było jeszcze gorzej. Nie wytrzymali ciśnienia legendy Starszych Panów. Nie potrafili tych kultowych utworów wykonać po swojemu, świeżo, ciekawie, atrakcyjnie... A może potrafili, tylko my, telewidzowie, nie mieliśmy okazji tego usłyszeć. Ponieważ kolejny już raz telewizyjny reżyser dźwięku odebrał nam szansę delektowania się tymi wspaniałymi piosenkami. Z głośnika telewizora wydobywało się wszystko, oprócz wokalu wykonawców. Dlatego nie jesteśmy w stanie stwierdzić, kto śpiewał czysto, kto wręcz przeciwnie, a kto tak sobie. Podobny efekt mieliśmy już kilka lat temu, podczas opolskiego koncertu piosenek Seweryna Krajewskiego. Ale ad rem. Jeżeli Jacek Kęcik chciałby zobaczyć, jaki spektakl można zbudować z piosenek Przybory i Wasowskiego, niech się uda do Teatru Ateneum. Tam obejrzy sobie "Stacyjkę Zdrój", sztukę przygotowaną przez Adama Opa-towicza i Andrzeja Poniedzielskiego. Może jeszcze sięgnąć do archiwum, żeby zapoznać się ze spektaklem Magdy Umer i Jeremiego Przybory "Zimy żal". Może wtedy zrozumie, że nawet największy samograj musi być przemyślany, dobrze przygotowany i jeszcze lepiej zaprezentowany. Może kiedyś. Chcemy w to wierzyć.
