W niedalekiej przyszłości
Napisana w 1998 r. "Siła komiczna", znakomita satyra na środowisko realizatorów telewizyjnych, jest 53 sztuką w dorobku angielskiego dramaturga.
Po raz pierwszy była wystawiona w tymże samym roku w Stephen Joseph Theatre w Scarborough. Rok później odbyła się premiera na londyńskim West Endzie. Przedstawienie zawojowało również off-broadwayowskie sceny. Krytyk "New York Magazine" pisał: "Jeżeli zamierzasz obejrzeć tylko jedną sztukę w swoim życiu, niech to będzie Siła komiczna.
Akcja "Siły komicznej" rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, w 2025 r., kiedy wiele zawodów wykonują zaprogramowane maszyny-ludzie. Jest to lekka, romantyczna komedia, choć nie brakuje w niej akcentów poważniejszych, skłaniających widza do głębszych refleksji. W szpitalnej sali nad łóżkiem unieruchomionego Syna pochyla się zrozpaczona Matka. Stojący obok Doktor nie daje żadnej nadziei na uratowanie zmiażdżonej stopy pacjenta, przekreślając tym samym jego szansę na dalszą karierę sportowca. Po chwili okazuje się, że dramat rozgrywa się nie w szpitalu, lecz w studiu telewizyjnym, gdzie jest nagrywany kolejny odcinek ckliwej, trzeciorzędnej opery mydlanej, w której odtwórcami ról, ze względów oszczędnościowych, są aktoidy - komputerowo zaprogramowane maszyny. Realizatorem serialu jest Chandler Tate, amerykański reżyser filmowy z problemem alkoholowym, który okres największej sławy ma już dawno za sobą. Pomocniczy zespół realizatorski tworzą dwie lesbijki - Prim i Trudi.
W studiu telewizyjnym pojawia się dyrektor, zaborcza i wyniosła Carla Pepperbloom, której towarzyszy Adam, bratanek i protegowany Lestera Trainsmitha - medialnego potentata. Pełen ideałów młody, ambitny pisarz chce uczyć się fachu od Chandlera, którego dawnymi filmami komediowymi jest wręcz zafascynowany. Choć Carla wyraźnie rości sobie pewne prawa do przystojnego młodzieńca, on nie przyznaje się do romansu z nią. Niespodziewanie zakochuje się natomiast w Emce - aktoidce grającej w serialu Chandlera pielęgniarkę...
