OSTATNI BAL
Ktoś powiedział, że najsmutniejszym słowem w języku jest wyraz "nigdy". Przymiotnik "ostatni" jest bliskim krewnym tamtego wyrazu. Coś z tego smutku udzieliło się też ostatniemu programowi Teatru Hemara p.n. "Ostatni bal".
Może nie ostatni i oby nie ostatni, ale prawdę rzekłszy starzejemy się. I co dziwniejsze starzeją się z nami aktorzy. Już u wszystkich prawie aktorów Teatru Hemara dostrzec można srebrne pasemko we włosach a w głosie ledwo dosłyszalną zadyszkę: Jedynie tylko Janina Jasińska pozostaje ciągle w pełni młodości i urody.
"Ostatni bal" odbył się w tempie andante maestoso. Nad piosenkami i skeczami zawisła jakby jakaś chmura smutku. Tylko na chwilę, w ostatnim numerze błysło słońce nad Wysokim Zamkiem w uroczej inscenizacji lwowskiej piosenki.
Smutne było "Rio" Włady Majewskiej, smutny, bo bardzo zły jako tekst, skecz "Oby..." Lawińskiego i Zięciaklewicza i smutny "Ostatni bal". Hemar wyczuł pismo nosem i wprowadził na scenę "Ogniska" polsko-szkocką parę taneczną dla ratowania wigoru i tempa programu. Niestety Eunice i Leon Biedrzyccy wnieśli na deski młodość fizyczną, lecz położyli na deskach młodość artystyczną.
Znakomity znawca możliwości aktorskich, Marian Hemar popełnił niewybaczalny błąd powierzając młodemu Biedrzyckiemu tekst piosenki. Ten numer był więcej niż smutny. Urodziwa pani Biedrzycka posiada niewątpliwie zdolności baletowe, ale czy jej tak naprawdę smutno w życiu?
Tola Korian wywiązała się z pewnością wielkiej artystki z trudnych melorecytacji. "Bałwan" Jasińskiej był najlepszy pieśniarsko, mamka Włady Majewskiej najcelniejsza aktorsko.
Hemar przeczytał poza programem doskonały wiersz o "Poroninie radzieckiej propagandy". Przy fortepianie niezawodny Jerzy Kropiwnicki. Dekoracje i kostiumy w wykonaniu Haliny Żeleńskiej i Jana Smosarskiego.
Na drukowanym programie umieszczono ogłoszenia aż trzech aptek.
[data opublikowania artykułu nieznana]
