Szaleństwo
MODA RETRO ciągle ma u nas swoje dobre dni. Obejmuje ona nie tylko przywiązanie do staromodnych rekwizytów, ale i nawrót do gatunków literackich dość, zdawałoby się, wysłużonych. Na przykład do melodramatu.
Melodramaty w życiu bywają często wstrząsające, w sztuce na ogół trącą kiczem. Nadmiar uczuć już nie tyle wzrusza, co nudzi. Ale bywają i wyjątki. Należy do nich chyba sztuka francuskiego dramatopisarza Charlesa de Peyret Chappuisa "Szaleństwo". Autor nie jest znany poza swoim krajem. Był najpierw dziennikarzem, autorem m. in. reportaży o wojnie abisyńskiej. "Szaleństwo" to jego debiut literacki. Sztuka została wystawiona w roku 1938 w osiągnęła ogromny sukces. Grana była także przed wojną w Polsce, głośną kreację stworzyła w niej Irena Eichlerówna.
Jest to o tyle zrozumiałe, że znajduje się w tej sztuce doskonale napisana kobieca rola. Estera, główna bohaterka, to samotna, starzejąca się kobieta, o bogatej osobowości, górująca nad partnerami, z którymi prowadzi psychologiczną rozgrywkę o szczęście. Stara się ona pozyskać wzajemność ukochanego mężczyzny. Gdy wszystko jest na najlepszej drodze, sytuacja komplikuje się i Estera staje wobec dokonania wyboru - zerwanie, a z nim związana samotność, czy też zgoda na kompromis uczuciowy. Co wybrać?
"Szaleństwo" ma wartkie dialogi i interesująco zawiązaną intrygę, powinno więc zjednać widzów nie tylko melodramatycznym wątkiem głównym, ale i po prostu dramaturgiczną sprawnością. Myślę, że obie te zalety skłoniły znanego reżysera filmowego Janusza Majewskiego do zainteresowania się "Szaleństwem". Majewski w swoich pracach kinowych (np. "Sprawa Gorgonowej") ujawnił dużą wrażliwość na nastrój i klimat epoki. Tym razem osadził utwór - w tak charakterystycznych dla gatunku melodramatu - realiach końca wieku XIX. Oczekiwać więc należy spektaklu co najmniej interesującego. Oprócz Zofii Kucówny wystąpią w "Szaleństwie" także: Władysław Kowalski, Wanda Łuczycka, Aleksandra Karzyńska, Halina Kowalska, Elżbieta Starostecka i Krzysztof Kolberger.
