Artykuły

"...z nieba" w choreogr. Izadory Weiss w Operze Bałtyckiej w Gdańsku. Pisze Aleksandra Drobniewska w Gazecie Wyborczej - Trójmiasto.

"...z nieba" to melanż baletu klasycznego, pantomimy i tańca współczesnego ze sztampową historią miłosną. Z tego ryzykownego zestawienia powstał poruszający, poetycki spektakl o uczuciach.

Banalniej być nie może. W balecie "...z nieba" on i ona bardzo się kochają. Ona umiera, on rozpacza. A potem, za namową innych, poślubia inną. Ona wraca z zaświatów, ich miłość odradza się. Ta opowieść brzmi znajomo i mało zachęcająco? Proszę nie sugerować się pozorami. Choreografia Izadory Weiss, muzyka Michała Lorenca, scenografia Ewy Kochańskiej z oklepanej historii stworzyły czytelną, wciągającą opowieść. Silnie oddziałującą na najprostsze emocje widza. Z pospolitości twórcy potrafili wydobyć piękno.

Miłość towarzyszy baletowi "..z nieba" od pierwszej części, w której widz ogląda świat oczami dziecka, które instynktownie czuje czym jest dobro, czym zło.

Jest ukazana w różnych etapach ludzkiego życia - jedną z najbardziej sugestywnych i wzruszających scen jest Anioł Stróż unoszący się nad zgarbioną, schorowaną staruszką, która przechodzi przez scenę. Obrazy, które ogląda dziecko, najlepiej tłumaczą filozofię tańca Izadory Weiss. W jej choreografii żaden gest nie jest przypadkowy, bo każdy ruch ma przybliżać widza do opowiadanej historii. Weiss patrzy na ciało jako całość, nie przywiązuje wagi do szczegółów, nie zależy jej na synchronizacji tancerzy. Mimo celowej technicznej niedoskonałości, jej widowisko porywa i tworzy spójną całość. Doskonali są soliści: Magdalena Kotlarz [na zdjęciu], Filip Michalak i Sylwia Borowy. Integralna z tańcem muzyka Michała Lorenca wydaje się jakby napisana specjalnie pod ten balet. Porywają sceny zbiorowe, zwłaszcza finałowy taniec (motyw przewodni z filmu "Bandyta"), odtańczony z wielką pasją. "...z nieba" jest widowiskiem, które trzeba obejrzeć. Każdy musi sam sprawdzić, czy odpowiada mu koncepcja Izadory Weiss.