Taniec w zaklętym łódzkim kręgu
W piątek w Warszawie zakończył się I Kongres Tańca. Organizatorzy przygotowali sprawozdania o stanie tańca w całej Polsce. "Konieczne są zmiany" - można przeczytać w łódzkim raporcie. Relacja Igora Rakowskiego-Kłosa w Gazecie Wyborczej - Łódź.
Kongres miał zdiagnozować stan polskiego tańca i określić drogi jego rozwoju. Uczestniczyli w nim nie tylko akademiccy specjaliści, ale także urzędnicy, z ministrem kultury Bogdanem Zdrojewskim na czele. Organizatorzy przedstawili regionalne raporty o polskim tańcu.
Chociaż łódzki raport ogranicza się do środowiska tancerzy, widać w nim pewną prawidłowość typową dla łódzkiej kultury ostatnich lat. W Łodzi kształcimy artystów, a później, z braku instytucji, w których mogliby się realizować, pozwalamy, by wyjeżdżali do Warszawy, Poznania, Wrocławia.
Autorka raportu, Sonia Nieśpiałowska-Owczarek, prezeska fundacji Kino Tańca, zwraca uwagę na potencjał Łodzi. Istnieją w mieście dwie podstawowe szkoły baletowe, a tancerzy i choreografów kształcą Akademia Muzyczna i Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna. "Edukacja akademicka dla tancerzy cieszy się niesłabnącym powodzeniem i z pewnością będzie się w Łodzi rozwijać. Kolejnym bardzo ważnym etapem akademickiego kształcenia tancerzy będzie w przyszłych latach utworzenie studiów dziennych" - prognozuje autorka.
Z raportu można wyczytać, że w najgorszej sytuacji w mieście jest taniec współczesny. "Żaden z twórców tańca i teatrów tańca współczesnego nie posiada obecnie stałego miejsca do pracy ani środków na bieżącą działalność. Nie istnieje również w Łodzi żadna scena prezentująca spektakle tańca współczesnego w sposób regularny" - można przeczytać w raporcie. Premiery są przygotowywane najczęściej dzięki własnym nakładom finansowym. Przez ograniczone finanse tancerze nie mogą postarać się o profesjonalną produkcję, reżyserię, realizację świateł. Trudno też zaprosić do współpracy kompozytorów i muzyków. "Brak możliwości profesjonalnej produkcji wpływa na decyzje artystyczne, niejednokrotnie krótszy czas spektaklu, ograniczenie środków do minimum, tak by spektakl był tani w eksploatacji. Eksploatacja istniejących spektakli odbywa się głównie poza granicami Łodzi" - pisze Nieśpiałowska-Owczarek. Brak pieniędzy na profesjonalną dokumentację i portfolio uniemożliwia skuteczną promocję i możliwość uzyskania funduszy zewnętrznych. Tak zamyka się koło biedy, które pozbawia tancerzy nie tylko artystycznego zapału, lecz także publiczności. A miasto - dodatkowych punktów w ofercie kulturalnej. Tancerze zaczynają szukać sposobów na realizację swoich projektów poza Łodzią.
W lepszej sytuacji jest taniec ludowy, chociaż promocyjną słabość dzieli z tańcem współczesnym. Zespoły pieśni i tańca mają stałą ofertę edukacji dla dzieci i młodzieży dzięki stałym siedzibom, w których możliwy jest regularny trening.
Są w Łodzi teatry państwowe i prywatne, które prezentują spektakle tańca lokalnych twórców. Brakuje jednak sceny, która prezentowałaby tylko taniec. Na temat powstania takiej instytucji od czerwca 2010 r. prowadzi rozmowy łódzkie środowisko tańca współczesnego zrzeszone w organizacji Stowarzyszenie Movin' Łódź.
Tancerze i choreografowie skarżą się, że mają niewielką szansę na zatrudnienie w formie umowy o pracę, przez co artyści są pozbawieni zabezpieczeń socjalnych (urlopy wychowawcze, składki na emeryturę).
Autorka raportu kończy jednak optymistycznym akcentem: "sytuacja tańca w Łodzi i regionie łódzkim daje nadzieję na rozwój". Zaznacza, że konieczne są zmiany na wielu poziomach: "infrastruktury, przejrzystych mechanizmów finansowania grantowego, możliwości stałych dotacji na realizację całorocznego programu oraz gromadzenia dokumentacji i promocji łódzkich zespołów, grup, twórców i cyklicznych projektów".
Cały raport dostępny jest na www.kongrestanca.pl.
