Spektakl jednej aktorki
Czar kameralnej sceny, znakomicie zagrana pierwszoplanowa postać i równie udany pomysł połączenia teatru z kinem - to wszystko sprawia, że "Teorban", nowy spektakl w kieleckim teatrze, jest skazany na sukces.
W tym przypadku nie można jednak stwierdzić, że taki sukces był do przewidzenia. Sztuka po raz pierwszy pokazana została rok temu w warszawskim teatrze Scena i wcale nie okazała się hitem. Podkreślano tylko dobrą grę Pauliny Holtz, która grała główną bohaterkę.
Moim zdaniem kielecka wersja "Teorbanu" ma więcej zalet.
Oczywiście, trzeba zacząć od Justyny Sieniawskiej [na zdjęciu]. Gra główną postać - Jeanne, młodą Francuzkę zatrzaśniętej w swoim nowojorskim mieszkaniu 11 września 2001 r. Tego dnia miała mieć arcyważne przesłuchanie z gry na teorbanie, które mogło zaważyć na całej jej karierze muzycznej. Kiedy się zorientowała, że jest w pułapce, zaczęła dzwonić do rodziny, znajomych, ale los sprawił, że albo byli bardzo daleko, albo przebywali właśnie w feralnych wieżach World Trade Center.
Pierwsza część "Teorbanu" to tak naprawdę spektakl jednej aktorki - Justyny Sieniawskiej. Oglądanie bohaterki tryskającej ironicznym humorem, potem zdenerwowanej, znowu pełnej nadziei, a potem zrezygnowanej, jest prawdziwą przyjemnością.
Kolejni bohaterowie pojawiają nie na scenie, ale w sekwencjach filmowych. Mistrzowski pomysł reżysera filmowca Michała Glocka doskonale się sprawdził. A świetne dialogi Jeanne prowadzone z matką (znakomita Maria Wójcikowska), bardziej nerwowe z narzeczonym (Paweł Kumięga) i z bratem (Dawid Żłobiński), sprawiają, że najpierw się dużo śmiejemy, aby potem zmierzyć się z kolejnym obliczem tragedii w WTC. Co ciekawe, głównie za pomocą niepokojącej muzyki.
Po takim reżyserskim debiucie teatralnym Glock ma prawo stanąć przed wyborem - film czy teatr? To, że sprawdził się w jednym i drugim, już pokazał. Cokolwiek więc wybierze, o rezultat możemy być spokojni.
