Otworzyć drzwi
Młoda kobieta przez przypadek zamknięta w mieszkaniu, próbuje wydostać się z niego, by zdążyć na rozmowę, która zadecyduje o jej przyszłości. Nie wie, że za chwilę runie World Trade Center, w którym pracuje jej ukochany. Taka jest fabuła sztuki "Teorban", której premiera odbędzie się w najbliższy weekend w kieleckim Teatrze imienia Stefana Żeromskiego.
Tytułowy teorban, to bardzo rzadki instrument z dwoma gryfami, na którym gra bohaterka sztuki. Dziewczyna wybiera się na rozmowę ze słynnym profesorem, gdy okazuje się, że jej chłopak przez przypadek zatrzasnął drzwi. Czy uda jej się wydostać i zdążyć na czas? Na domiar wszystkiego rzecz cala dzieje się w Nowym Jorku 11 września 2001 roku i za chwilę runą wieże WTC. Spektakl, autorstwa francuskiego twórcy Christiana Simeone, reżyseruje Michał Glock, opiekę artystyczną nad całością sprawuje Piotr Szczerski.
- To nie jest sztuka o katastrofie - mówi Piotr Szczerski. - Wydarzenia z 11 września są tylko pretekstem do pokazana powikłanych ludzkich losów.
W postać tytułowej bohaterki wcieliła się Justyna Sieniawska [na zdjęciu], absolwentka krakowskiej szkoły teatralnej, związana z naszą sceną od tego sezonu. Jest to jej pierwsza tak duża rola. Grana przez nią bohaterka próbuje dodzwonić się do ludzi, którzy mogliby jej pomóc. Żaden z jej rozmówców nie pojawia się na scenie - reżyser zdecydował się na wykorzystanie konwencji filmowej i nagrał na wideo wypowiedzi postaci.
- Nie chcę zdradzać, w jaki sposób połączyłem teatr z filmem, ale mam nadzieję, że część filmowa stała się integralną częścią spektaklu - mówi Michał Glock.
W "Teorbanie" obok Justyny Sieniawskiej występują: Teresa Bielińska, Maria Wójcikowska, Paweł Kumięga, Janusz Głogowski i Dawid Żłobiński.
Spektakl grany będzie na małej scenie zwanej Pokojem Becketta. Jego premierę zaplanowano na dwa dni - sobotę i niedzielę (7, 8 maja) na godz. 19.
* * *
MICHAŁ GLOCK - rocznik 1979, kielczanin. Miał zostać bankowcem, a potem prawnikiem. Ani z jednego, ani z drugiego nic nie wyszło. Rzucił prawo w Poznaniu i zaczął szukać swojej drogi. Zdecydował się zdawać na realizację obrazu filmowego do łódzkiej Wyższej Szkoły Sztuki i Projektowania. Obecnie studiuje reżyserię. Za 12-minutowy film "Moja Podróż - Przystanek Kielce" otrzymał nagrodę na przeglądzie "NURT", w ubiegłym roku zadebiutował fabularnym filmem "Człowiek z teatru". Obecnie przygotowuje się do obrony pracy licencjackiej.
Michał Glock: Nie mam doświadczenia teatralnego
Podczas pracy nad filmem "Człowiek z teatru" po kilkadziesiąt razy powtarzał pan sceny. Czy reżyserując spektakl teatralny też wymaga pan od siebie i aktorów takiej precyzji?
Michał Glock: Sądzę, że teatr wymaga jeszcze większej precyzji. W filmie robimy ileś dubli, wybieramy najlepszy, który po zmontowaniu jest już starą formą. Natomiast teatr jest sztuką żywą, wymagającą takiej pracy z aktorem, by świetnie czuł rolę przez cały czas, by ta jego doskonałość była powtarzalna przy każdym spektaklu.
Udało się panu tę doskonałość osiągnąć?
- To okaże się w sobotę i niedzielę podczas premier. Pracujemy bardzo ciężko. Nie mam doświadczenia teatralnego, dla Justyny Sieniawskiej też jest to pierwsza duża rola, właściwie na niej opiera się cały spektakl, ale w to co robimy, wkładamy maksimum swojej energii.
Dotychczas znany był pan jako reżyser filmowy. Czym różni się praca w teatrze od pracy przed kamerą?
- Obie prace wymagają ogromnego zaangażowania i w obu najważniejsze jest to, że pracujemy z ludźmi. Istotne jest również to, by mieć jasną koncepcję tego, co chce się zrobić. Oczywiście teatr i film posługują się zupełnie innymi środkami, kamera daje możliwość zbliżeń, to ja wybieram kadr i zmuszam widza do takiego, a nie innego patrzenia.
Ale w "Teorbanie" pojawią się też sekwencje filmowe...
- Tak. Bohaterka, zamknięta w swoim mieszkaniu, komunikuje się telefonicznie z ludźmi, i właśnie oni nagrani są na taśmę filmową. To nie był pomysł autora sztuki, lecz nasz. To eksperyment i przyznam, że sam nie wiem, jak to wypadnie.
Dziękuję za rozmowę.
