Powtórka z historii?
To trzeba powiedzieć wprost: jak tylko Stary Teatr dostaje szansę na duchowe i artystyczne odrodzenie, to zaraz sfrustrowani halabardnicy i różne dziennikarzyny zaczynają szykować przewrót pałacowy - pisze Łukasz Drewniak.
Osiem lat temu w podobnych okolicznościach usunięto z Krakowa dyrektor Krystynę Meissner. W efekcie to Wrocław, a nie Kraków ma teraz wielki europejski festiwal teatralny (Dialog) i jedną z najlepszych polskich scen (Teatr Współczesny). U nas wszystko zostało po staremu. Kiedy tylko Mikołaj Grabowski odważył się wyrwać Stary z marazmu i prowincjonalizmu, zorganizował w jeden sezon dwa festiwale (październikowy baz@art i majowe Re-wizje romantyczne), otworzył scenę na młodych reżyserów, doczekał się furiackiej kontrakcji, której teraz jesteśmy świadkami.
Martwię się, że dzieje się to właśnie w tej chwili. Po dwóch nijakich sezonach Grabowski zrozumiał, że żaden teatr nie będzie wielki tylko dlatego, że miał chwalebną przeszłość, ciągle posiada niezły zespół i wielkie są wobec niego oczekiwania. Teatr potrzebuje wizji, programu i ludzi, którzy go zrealizują. I Grabowski w końcu te trzy warunki spełnił.
Zdjął zespół z koturnów i otworzył na współczesną dramaturgię. Dzięki niemu młodzi aktorzy i reżyserzy nie chcą już uciekać z miasta. Ściągnął do teatru Grzegorza Niziołka, wieloletniego redaktora "Didaskaliów", zyskując w jego osobie kierownika literackiego klasy Jana Błońskiego. To dzięki Grabowskiemu wreszcie będą tu w najbliższych miesiącach pracować najciekawsi polscy reżyserzy: Maja Kleczewska i Jan Klata. Wraz z "Krumem" wrócił Krzysztof Warlikowski. Po sukcesie "Niewiny" Paweł Miśkiewicz wyrasta na nowego lidera zespołu. Dopiero co premierę hipnotycznego "Zaratustry" miał Krystian Lupa, polsko-niemiecka "Noc" i przerobione "Wyzwolenie" wskazuje, że do lepszej formy wraca sam Grabowski. Mało? Nawet Krystyna Meissner w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu nie ma takiego zestawu nazwisk w jeden sezon.
***
Autor [na zdjęciu] jest recenzentem teatralnym "Przekroju".
