Jak uratować knota dramaturgicznego
"Seks party po polsku" w reż. Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Nowym w Warszawie. Pisze Janusz R. Kowalczyk w Rzeczpospolitej.
Na inaugurację kameralnej sceny przy Puławskiej Adam Hanuszkiewicz wystawił "Seks party po polsku" Witolda Wolnego [na zdjęciu scena z przedstawienia].
Pod tym pseudonimem ukrywa się znany ponoć poeta, reżyser, dramaturg i wykładowca uniwersytecki. I słusznie, że się ukrywa. Tekst traktujący o spóźnionej "rewolucji seksualnej", która zawitała do nas ze wszystkimi "dobrodziejstwami" zachodniej cywilizacji, jest bowiem zlepkiem zapożyczeń fabularnych, od "Ich czworo" po "Kto się boi Virginii Woolf?". Wolałbym jednak zobaczyć sztukę Zapolskiej lub Albeego niż to katastrofalne nieporozumienie dramaturgiczne.
Reżyser, najwyraźniej świadomy mielizn sztuki Wolnego, postanowił rzecz uatrakcyjnić odwołaniami do komedii dell'arte i jej improwizacji. Dlatego do spotkania dwóch par po czterdziestce (Magdalena Cwenówna/Andrzej Niemirski, Brygida Turowska-Szymczak/Zbigniew Konopka), które zdecydowały się na zamianę partnerów, wprowadza rozmaite odniesienia literacko-teatrologiczne. Wygłasza je suflerka Kiksa (Krystyna Kołodziejczyk).
Nie zmienia to faktu, że przez cały pierwszy akt akcja ledwo się klei, bowiem uczestnicy spotkania są skrępowani zasadami, kompleksami lub pruderią. W drugim, gdy do głosu dojdą emocje, zrobi się nieco goręcej. Zamiast podpatrywania niemrawego seksu, będziemy śledzić ostre w tonie małżeńskie naparzanki.
Całe to widowisko byłoby funta kłaków niewarte, gdyby nie reżyser. Pojawia się na zasadzie "Hanuszkiewicz ex machina" i przez ostatni kwadrans odrabia straty, pracowicie zacierając złe wrażenie. Po jego historyczno-teatralnym miniwykładzie, suto okraszonym anegdotami, widz wychodzi pokrzepiony, że kiepskie przedstawienie wynagrodził mu kontakt z prawdziwą osobowością teatru.
