Artykuły

"Kpiny i kpinki" w reż. Mirosława Bielińskiego w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach. Pisze Lidia Cichocka w Echu Dnia.

Gromkie brawa rozlegały się niemal po każdym utworze, a publiczność wyszła ubawiona z premierowego spektaklu "Kpin i kpinek" w reżyserii Mirosława Bielińskiego, który zadebiutował w nowej roli. Zadebiutował udanie, a zadanie miał o tyle łatwiejsze, że materiał, po który sięgnął, był z tych z najwyższej półki. Teksty Mariana Załuckiego i Wojciecha Młynarskiego - pełne ironii, dowcipu, inteligentne, bawiące się słowem, to coś, co nieczęsto się spotyka.

Z tychże tekstów udało się Bielińskiemu ułożyć nie tyle opowieść, co raczej kabaretowy spektakl ze skeczami zaśpiewanymi, wyrecytowanymi, odtańczonymi. W dobrym tempie i z wdziękiem. Kpiono z nas, Polaków, naszych przywar, a liczba tekstów poświęconych alkoholowi była tak duża, że spektakl z powodzeniem mogłaby sponsorować komisja przeciwdziałania alkoholizmowi.

Każdy z obecnych na scenie aktorów błysnął talentem komediowym, dostając zasłużone brawa. Udanych numerów było wiele, ale warto zwrócić uwagę na Teresę Bielińską jako żonę bijącą męża, Łukasza Pruchniewicza jako faceta z szajbą, Artura Słabonia - wolnego mężczyznę, Michała Węgrzyńskiego proszącego, by dziewczyny były dla niego dobre na wiosnę czy Mirosława Bielińskiego polecającego operację plastyczną przy pomocy dwóch chirurgów - myślenia i oczytania.

W przeciwieństwie do poprzedniej awangardowej premiery ("Joanna Szalona; królowa"), "Kpiny i kpinki" są pozycją z gatunku klasyki, lekką, zabawną i niegłupią. Są wytchnieniem po chamowatych kabaretach. Niektóre teksty wydają się ramotowate, ale większość jest zdumiewająco aktualna - pochodzą przecież z lat 50. i 60. ubiegłego wieku. Uroku spektaklowi dodaje muzyka na żywo grana przez Zbigniewa Lamparta, scenografię stworzyli Iwona Jamka i Tomasz Smolarczyk, a ruch sceniczny zaprojektował Kazimierz Knol.